Kýyýya vurmuþ bir söðüt dalýydý sevda,
Yumdu gözlerini, hissetmekti istediði,
Ürkekçe býraktý, kendine uzanan ellere,
Ellerini...
Temkin de tedbir de, kâr etmedi hani,
Adý-adýmý nereye varacak, hiç düþünmedi.
Güvendi, sevdi... sadece yaþamak istedi,
Sevda adýna bahtýna biçileni…
En baþýndan bilmeliydi,
Kalbe gölgesi düþüþünce sevdanýn,
Akýntýya kapýlýp, saða sola çarparak,
Sürükleneceðini,
Bilmeliydi ya, kaptýrmýþtý bir kere.
Ýpin iki ucu varsa, biri kendi elindeydi,
Sýmsýký tutmuþtu, kopsa düðüm atarlardý da,
Hem kendisi, hem sevdiði düþecekti yüzüstü,
Elinden býrakýrsa…
Her kopuþta da bir düðüm atacaklardý,
Ve gene o düðüm, acýtacaktý canlarýný.
Oysa sevdalar iki kiþilikti,
Biri kaçýrýnca ipin ucunu elinden, tutacaktý diðeri.
Olmadý...Olamadý...
Sýðlaþtý sevgileri, sýradanlaþtý hisleri...
Þimdi sevdanýn gözü yaþlý,
Suya düþen söðüt dalý hesabý,
Köþesine çekildi beklemek üzere,
Sevdiðinin, ellerine uzatacaðý elleri …
Hatice Ak
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.