sen Ýstanbul’u aldýn koynuna rahatýn yerinde (mi) acaba? yetinirsin bir simitle
balýkçýlar aðlarýný atarken bir teknede altýna alýrsýn güneþi denizde alnýndan geçer boðaz köprüsü bütün lâmbalarýyla çiçekli bahar
kýytýrýk bir meyhanede adým geçer keman sesi duyulur uzaklardan eski bir Ýstanbul evinde düþlerim asýlýr bir kýzýn gözlerine
Ýstanbul memnun mu senden dumanýný üflüyorsun sigaranýn çok uzaklarda sönen bir yýldýza bakýþlarý eskir ayýn bir martý uykusundan uyanýr çok seslidir acýlarýn
metroda seninle daha da yalnýzlaþýr yalnýzlar bir kadýn kendi kollarýný örtünür sisli havalarý býrakýr indiði son durakta
benim de sen geçersin aklýmdan kalabalýklarda düþük omzun kararlý adýmlarýn yere oturmuþ çiçek satar bir kadýn alýr bana uzatýrsýn bir þebboyun oylumunda kývrýlýp uyur Ýstanbul!
24. 4. 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.