Ýftira...
Ýftira...
Yalan dolan...
Fakat iftiranýn acýsý deðil beni öldüren.
Beni öldüren; uðruna canýmý koyduðum canýmýniçimin buna inanmasý.
Baþýmý yaslamak istediðim yüreðin sözleridir beni bitiren, beni yok eden...
Allah’ým!
Allah’ým bütün yaþama hevesimi elimden alarak attý bana iftirayý.
Gözlerinde hayat bulduðum canýmýniçini buna inandýrarak attý bana iftirayý.
Ablasýnýn aðzýndan o çýkanlar; benim suçum deðil hep yalan bunlar!
Dinlemedi Allah’ým.
Aðzýmdan çýkmayan laflarý; söyledi diyerek attý bana iftirayý.
Düþtüm ki bir sevda yangýnýna; sevdiðim kýz bile demedi;
"Ben kendi aðzýndan duymadým, inanmýyorum abla" diye.
Kumpaslarý, oyunlarý, alavere dalavereleri taa aþkýmýzýn içine sokarak attý bana iftirayý...
Yemin etmiþ taa 3 sene önce ablasý bizi ayýrmaya,
Biz ne kadar mutlu olduysak sarýldý fitneye fesada...
Sen kimle dans ediyorsun dedi bana.
Canýmýniçinin sözleri kor oldu yüreðime...
Hiç akla gelmeyecek laflarla damarýma basarak attý bana iftirayý.
Allah’ým bana iftira eden ablasý
Ne þerefimi býraktý, ne haysiyetimi.
Ne dinimi býraktý ne anamý, bacýmý, babamý.
Ne sevdiðime inandý ne Allah’ýma.
Benim sözlerimin hiç birisini dinlemedi.
Karmakarýþ edip konuþtuðumuz laflarý; canýmýniçine deðiþtirip diyerek attý bana iftirayý...
Elimden alýndý sevdiðim.
Dilim dilim oldu parçalandý içim.
Parçalanan yerlere tuzu biberi ekerek inanmadý bana canýmýniçim.
Kalbim söküldü gidiþiyle.
Þu duvarlar, þu tavan, þu pencere, kapý konuþsa gelse de dile.
Doðruyu görsün diye yalvardým Allah’ýma gün gece;
Bir ayrýlýk þiiri yazarak verdi cevabýný canýmýniçim bana.
Aðza alýnmayacak sözlerle zorladý ablasý sabrýmý.
Sevdiðim de bana deðil, ona inandý asýl bu yaktý içimi.
Aðzýmdan çýkaranaca küfürü sýnadý ablasý sabrýmý.
Allah’ým þahit ki;
"O beni çok seviyor, ben de onu çok seviyorum. Ayýrma bizi abla!" dedim.
Ýnanmýyorum dedi.
Allah’ým senin þahitliðine bile inanmadý ablasý.
Dediklerinin hepsi yalan dedikçe attý kahkahayý.
Bugün olmazsa bir daha ki sefere ayýracam diyerek attý kahkahayý.
Kiminle istiyorsan her iftiraný kardeþinin yanýnda seninle yüzleþirim dedim.
"Hadi ordan." dedi.
Sizi ayýrýnca mutluluktan göbek atacam dedi.
Ben etme bunu bize dedikçe, kahkahayý yüzüme atarak zorladý benim sabrýmý.
Allah’ým yaþamak hevesim kalmadý daha.
Arasýn ya da gelsin diye çok yalvardým dün gece Allah’a.
Ablasýnýn benim demediðim laflarý demiþim gibi kýzýp da bana, þiir yazarak verdi canýmýniçim cevabýmý.
Beni hiç dinlemediler.
Canýmýniçim ablasýna inanýpta anama bile neler demiþ neler...
Daha söz yüzüðümüzde olan çocuklarýmýzýn boðazýndan sýkarak attý bana iftirayý.
Ablasý anama laf edince çýldýrdým daha.
Ne dersen, söylersen kabulüm diye baðýrdým suratýna.
Dünyadaki her kötülüðün baþý bile benim dedim.
Canýmýniçinden ayýrarak attý bana bu iftirayý...
Ben artýk anlatamam kendimi.
Yitirdim her þeye olan inancýmý.
Velhasýl kadýnýma verdiðim sözleri çalarak attý bana bu iftirayý...
Allah’ým!
Allah’ým yaþamam ben artýk daha.
Ya da duramam evimde ocaðýmda.
Taa ki yarýn yani çarþamba akþam tam 5’e kadar olan zamana;
Gelmez ise canýmýniçim benim evime yanýma
Ya kaçar giderim evimden uzaklara ya da kýyarým canýma...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.