Suzânsın
Lâl kesildim lakin eþk damlýyor gözden
Þiir dost, mâh aþk, sitâreyse gözdem
Bu denli hârmanlanmýþken doðmamalý tan
Gönül gaddâr, gönül biçare, günüm; özlem.
Keskin bir mýzraðýn önünde diz çöktüm senin adýna
Þüphesiz parmak uçlarýma kadar vehm gerek kanýma
Lakin kaybetmedi üryan dilim adýný, ümitli
Kellem düþer ise gül, gönül harab olur ise tanýma.
Kursaðýma kadar bâdelerinden içtim, sensin saki’m
Bizden geçti, kül olduk, nida et! Sað kim?
Bu beyitler müjganlarýna lütûftur bilesin
Serkeþ ederisem affola, bu vakit kalem sakin.
Fuzuli’de aradým seni, Þeyh Edebâli’de
Ta buradasýn, hisset, çaðrýma he de bari be
Ne kadar zaruri isen o derece mahrurum
Cismin Sahra da saðanak, eve valide.
Doðmuþsun, nutkum tutuk, bir hayli suzânsýn
Tüm renklerimi kaybettim, cesedim ufkunda uzansýn
Gel, aralarým tüm kapýlarý hatta penceremi, bacamý
Esselâm’ýn ile cümle arþ kibir uykusundan uyansýn.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.