Fezâ/Kar.

Kara kýþtayým, titrek parmaklarla
Yerden göðe çýkacak ruh, gökten düþecek karlar var.
Anlar mýsýn bir beyitte anlatsam seni?
Bir ben bilir bendeki seni birde Rab’daki semi.
Gocuk dahi yokken sýrtýmda gölgene koþarým
Diz kapaklarýmda sýzý, kulaklarým da hoþ anýn.
Adem diyarýnda yok ise aþk, feza da ne gezer
Bulunmaz! Aþk gönüldedir göze süzülür, orda sezer.


Her adýmda daha çok sýzlatýyor ayaklarýmý kar
Beyazda huzur var, mürekkepteki feyyaz hayli har.


Asýrlýk çýnarým, ayakta ölüyorum, hisset
Gölgemde dinlen, rahiyandan baþka istemem hisse.
Kutsi cemalin ay olmuþ geceme, baksana
Bir amâ’ya neyin teklifi bu, rüya da bahþeder Hak sana.
Ýki bacaðým, on parmak, iki göz
Sana koþar isem, parmaklarým þair olur, gözlerim köz.
Kara kirpiklerin altýndaki temaþa
Utan, edeplen, gözüme bakmaman mý? Haþa.

Belki sýzarsýn gönle, derimden içeri
Haktan ecrinsin, dizlerimdeki biçemim.


Ahþaplardaki çivimsin, gidersen düþerim
Ne yerin kapanýr, ne yaram, varlýðýn yücelik.
Arþýn rengi kan ise, kan aðla, ol çisem
Sen doldurdum gönle, gözde varlýðýn, kis’em.
Klavuz gerekse varlýða, gözlerindir
Sil geçmiþi, geçmiþteki tüm öz saydýklarým, kir.
Buyur gir sana sonsuz açýk kapým
Kalp zift karasý, pencere dýþý oluk oluk ak’ým.

Hicran ne ki sonunda vuslat varsa?
Gidiþin soðuk, dizelerimdeki haz, sen kar san.


Sosyal Medyada Paylaşın: