Adın sen'di
adýn var mýydý senin unuttum
ben vereceðim yeni bir ad
adýn aþktý baþka þey oldu
hani derdin saçmalayacaðým diye
sevgi sözcükleri söyleyecekken
ben de severdim o saçmalama dediklerini
tekrar tekrar söyle isterdim
çok uzaklardan Ýstanbul’dan gelirdi sesin
deniz kokardý ellerin
martý kanatlarý eserdi içimde
sevginle uçardým bir ucundan boðazýn diðer ucuna
köprü ben olurdum boðaza
sen sanýrdým kýyýda balýk tutanlarý
boðaza karþý raký yudumlayanlarý
severdin ya rakýyý
belki bu yüzden
Çamlýca tepesinde bir çam altýnda
kurardýn masaný dostlarla
aþka içerdin
karþýlaþmayý umardým vapurdan inince
çýkarken yokuþlu merdivenleri
bir yayýnevi önünde apansýz
merhabanla gülümsemeyi
adýmý söylerdin yine tekrar tekrar
senin adýn sevgi derdin
bir ad koyamazdým sana
yakýþmazdý adýnýn yanýndan almak sesini
sesin susuverirdi adýn çýkýnca göðe
seni seviyorum
diyemezdin
sen Ýstanbul’dun benim için
ben nasýl Anadolu’ysam hassas elli dokumla
o keþmekeþ dediðin kalabalýklardýn
o halinle severdim,
elinde çay, elinde raký, elinde kitap
ne istersem yapardýn bilirim
istemezdim
söylemek yeterdi adýný
adýn sen’di
sen
6. 4. 2013 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.