Bir gece sabaha karþý Saatler hangi gecenin katili Sevdiðinin kokusu koynundayken Gece nasýl da cömert Tüm karanlýðýyla seriliyor önüne gece Aklýmýn içinde mahrem duygular
***
Yine yýldýzlara uzanmaya çalýþtýðým bir gece Ayaklarým üþüyor yükseldikçe Vücudumun gerginliði yetiþtirmiyor gökyüzüne Tam yetiþecekken gün aðarýyor Gece yetmiyor Eklemek gerek birkaç geceyi birbirine Aydýnlýk zannettiðimiz zamanlarýn adý: gündüz Ama gündüz yükselemeyiz ki gökyüzüne Tüm gözler yükseklerdeyken El, ayak çekilmeden Sen çek beni içine Bir sigara dumanýnda da olsa Zehirlenemeye dün geceden razý ciðerlerim
Ar’ýný saklamýþ gece Onuru þeffaf, içi görünüyor Onurlu çünkü karanlýk, siyah çünkü en asil renk hala buralarda Esniyorum hala kýrýlgan bir çocuðun umuduyla Eklesek kýrýlan umutlarý yetiþir miyiz gökyüzüne
Gökyüzüyle gizli görüþmelerimiz sürüyor her gece Bir vaat ediyor, ben inanýyorum içime serpilen yeminli týlsýma Ýçimin harbinden yorgun bedenim esnek ve inançlý gücüne Omuzlarýma dökülen saçlarýma güveniyorum Rapunzel gibi Saçlarým uzadýkça yaþýmý düþünüyorum Geçen giden, geri gelmeyen anlarý Üzerine saðlam basamadýðým bir tabure ayaklarýmýn altýnda Yetiþtirmiyor gökyüzüne Ne taburenin saðlamlýðýný, Ne de omuzlarýma dökülenlerin saðlamlýðýný test edip, kanýtlayabiliyorum.
Yorgun zamanlarýn, uðrak mekaný odamdaki eskimiþ koltuk Tüm eþyalara sýfat yüklemeye çalýþýyorum Onlarla daha iyi anlaþabilmek için Gökyüzüne bir araç olmalarý için; anlaþamýyorum. Bal kabaðý arabaya dönüþmüyor masallardaki gibi Gökyüzüne uçuracak bir atým yok benim Sandalyelerin izin verdiði kadar yükselebiliyorum Yetmiyor yetiþme çabalarým
Kalýyorum oturduðum odada Zaten hep otururum bu sandalye tepesinde Bacaklarým yorgun, sadece masallara inanmaya devam ederim Hayalimde istediðim zamanlar eriþirim gökyüzüne Ne saçlarým engelleyebilir bunu Ne de ayak altýndaki tabure
Geceler hayal kurmak için yeterli neden Ve karanlýkta kimse görmez neyi hayal ettiðini Karanlýk gerçek bir dost istediklerimizi gizleyen
Avucumun içine yüzümü alýyorum Biraz öne doðru eðrilip Yere bakýp, gökyüzünü düþünüyorum Yýldýzlar düþüyor sessizce odama Bir yýldýz yetecek gündüz gibi aydýnlýk olmaya Yýldýzlar düþüyor Ben seviniyorum üþümeyi bir kenara býrakýp Çocukluktan sakladýðým gülümseme ile
Yirmi Üç Mart Ýki Bin On Üç 11 00 Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.