Oyunun Adı Yok

Karanlýklar içinde altý üstü iki perdelik bir oyun herþey...

Binlerce yýldýr oynanan.

Her seferinde perde açýlýr,

Biri çýkar sahneye

Bir kaç ufak adým,

Bir iki süslü cümleyle yaþar hayatý.

An gelir güler, an gelir aðlar...

Sonra tökezlemeye baþlar biraz,

Göðüs kafesi daralýr,

Solup alýp vermesi hýzlanýr...

Ardýndan yýðýlýp kalýr bir yerlerde.

Bazen kalabalýklar içinde

Bazen de kimsesiz bir duvar dibinde.

Ama hep derin olur son nefes

Ve simsiyah kapanýr ilk perde...





Sonra ikinci perde oynanýr...

Bir tabut,

Dört omuz,

Buz gibi bir musalla...

Bir iki hatýrlý dost,

Gökyüzüne açýlmýþ bir kaç el,

Bir iki dua.

Ve topraklarla kapatýlan son perde...





Oyun biter...

Bütün konuklar kalkar yerinden.

Yüzlerde hüzün

Belki de gözlerde bir kaç damla yaþ...

Lakin; kapýdan çýkana kadar sürer hepsi.

Sonra herþey döner baþa.

Yeni bir oyuncu,

Yeni bir oyun,

Yeni bir salon,

Yeni bir veda...

Bu oyunun adý yok!

Bu oyun hayatýn ta kendisi...





Taha Yasin YÜZBAÞIOÐLU

Sosyal Medyada Paylaşın: