Beni Senden Çalıyorlar Anne…
Anne ben düþüyorum…
Artýk taþýyamýyor hiçbir yükü omuzlarým.
Ve ellerim…
Ellerim uyuþuyor,
Ellerim, ellerine uzanamýyor anne...
Yürüdüðüm yollar bitmiyor.
Dünya’nýn çarkýna çomak sokmuþlar,
Dünya vazgeçmiþ dönmekten anne.
Zaman akmak bilmiyor…
Bu ses,
Bu ten, bu hayat benim deðil anne.
Aynada ki bu çirkin yüz benim deðil.
Beni benden çalýyorlar anne,
Beni senden çalýyorlar…
Anne, ben üþüyorum…
Ayaklarým buz kesiyor
Ve toprak…
Toprak çok soðuk anne…
Bahar inatla görevi devralmýyor kýþtan,
Saçlarýma mevsimsiz karlar yaðýyor
Ve Güneþ benim sokaðýma uðramýyor anne…
Soluðum ürkek bir kuþa can veriyor artýk.
Kuþ oluyorum anne.
Kuþ olup uçuyorum avuçlarýndan…
Beni yeniyorlar anne,
Beni yeniyorlar…
Anne, ben ölüyorum…
Þehrin bütün duvarlarý üzerime yýkýlýyor.
Baðýrýyorum,
Aðlýyorum,
Sesimi duyan çýkmýyor anne…
Bir vakit namazýnda, buz gibi musallayý bile bana çok görüyorlar,
Beni diri diri gömüyorlar anne…
Iþýðýmý çalýyorlar,
Toprak ýþýðýmý çalýyor anne…
Gündüzler düþmaným
Geceler katilim olup,
Beni öldürüyorlar anne.
Beni öldürüyorlar…
Taha Yasin YÜZBAÞIOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
geceyolcusu0032 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.