Tatillerde giderdim, ya da düþlerde severdim onun havasýný, þehrini severdim anneannemi bir torun deðil bir arkadaþ gibi
aynasý vardý anneannemin evinin salonunda birlikte gülerdik o aynada içindeydik aynanýn biraz bozuktu ayna küçülür büyürdü yüzlerimiz biz ayný kalýrdýk ayný kalacaðýz sanýrdýk yanyana gülerek hep akþam olunca çýkarak arka bahçeye film izleyerek özer sinemasýnda tahta taburelere oturarak çitleyerek dayýmýn getirdiði ayçiçekleri
ve þeftali kokulu mutfaðýnda yemek piþirirken anneannem evi süpürürdüm, kapýya inerdim sokaðýn oðlanlarý balýk yakalar gibi oltalarýný atarlardý yüksek yerden kýzlarýn üzerine, gözlerdim leylak çiçekleri bakardý tepemden yaþýtým çocuklar yakalarlardý beni de soru yaðmuruna tutarak cevaplamaya çalýþýrdým içinde olmadýðým uzamdan
içerde kahvesini piþirirdi anneannem gül desenli fincanýnda içerdi kýnalý saçlarý görünürdü yemenisi altýndan eski günlere dönerdi bir zabit varmýþ ona sevdalý her gün geçermiþ evlerinin önünden o da biraz severmiymiþ ne anlatýrken gülen gözlerinden anlardým ayak sesinden, bastonundan tanýrmýþ yolundan geçtiðini nedense olmamýþ iþte yazmamýþ onu yaradan
anneannem aþka sevdalý yüreðini býraktý da bizlere kendisi hayal oldu aynada görülmüyor gülümsemesi kahve fincanlarý annemde ispirto ocaðýna kimbilir n’oldu bir film gibi mi yaþamýþtý hayatý her insan gibi, bir film
16. 3. 2013 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.