yoldaki işaretler
/
Yoldaki iþaretler adýmlarýmý kendilerine çaðýrarak,
ÝZ’in dýþýna çýkmadan yürüyebilmem için her þeyi yapýyor.
Bu gün bir þeyi daha anladým.
Yaþamanýn kendisi, bir kadermiþ.
Ne yaþadýðýmýz deðil,
yaþamanýn kendisi, bizatihi kaderin taa kendisi.
Oysa hep baþýmýza gelenlerin,
kader olduðuna inandýrmýþýz nasýlsa kendimizi.
Yaþadýklarýma gerekçeler olsun diye dua ettiðimi hiç hatýrlamamakla birlikte.
Yaþarken ki her halimin fiilen dua olduðunu anladým bir de.
Dilimize dua ettirilirse edebiliyorduk ancak.
Duanýn yeri aðzýmýzdan önce kalbimizmiþ meðer.
Ýnanarak yöneldiðimiz yön, bizim kendi kýblemiz,
Kalbimiz onayladýðý zaman her þey “KUN fe yekun” olmakta,
Yoksa hayal üstüne hayal.
Yaþamanýn da kendine özgü sýrlarý varmýþ,
ve sýnýrlarý ise her zaman sonsuzluk adýna olgunlaþma kademeleri içinmiþ.
onlar ise kendisi gelip kapýsýný çalýyormuþ insanýn.
"Yaþamak kaderi"ne teslim olmak, tek seçeneðimiz iþte.
Gün batarken yön bulup yola düþenler, güneþin doðuþuna nasýl þahit olabilsin.
Gündoðumundan baþka tarafa bakmayan, batan günden nasýl haberdar olsun.
Her ikisine de aþina olabilmenin,
yada her ikisinin de asli ve kati olmadýðýný öðrenmenin yolu
dünyanýn yukarýsýna (12 km) çýkýp bakabilmeye çalýþmakla olabilecekse eðer,
(dünyanýn 12 km dýþýna çýkýldýðýnda artýk gece ve gündüzden ve zamandan söz edemiyoruz)
o çýkýþ, herkes için baþka bir isim taþýmakta.
Bazýmýz için okumak,
bazýmýz için yazmak,
bazýmýz için yazýlaný düþünmek,
bazýmýz içinse daha yazýlmayanlarý okumak.
Ýçimden,
doðan güne,
batan AY’a,
Yýldýz’a
esen rüzgara,
Rahmet damlalarýna,
sudaki dalgalara
seslenmek adýna bir þeyler söylemek geliyor
Kimin duyacaðýný öyle iyi biliyorum ki,
Duyulacaðýmdan bunca eminlikle,
duyulmayý öyle çok istiyorum ki,
Kalbim kaderine þükrettiði gibi,
tevbelerinin týlsýmýnda yenilensin istiyor.
Ama önce içimi döküp, boþaltmalýyým tüm birikmiþleri.
hayatta insaný köþeli kutulara hapseden hisler var,
ve elden birþey gel(e)mediði bazý zamanlarda
bu hisler canýmýza okumadan
onlara kayýtsýz kalabildiðimiz muhteþem, hür, zamanlar da var.
Her "hür" kelimesinden bahsim,
tam bir esaret anlamýna gelmekte gibi hissetmekteyim.
Yine de "öyle sanmak"
"hür ’imiþ’ gibi yapmak"ta rahatlatýcý ve avutucu olduðundan
"ellemeyin dermaným derdimdedir" diyesim geliyor yine kendime.
her zaman ve daima dönüp dolaþýp, kendime gelmiþ buluyorum kendimi.
Ýnsan önce ve sadece “kendine” kalmalý.
Kendisi ÝLE kalmalý belkide.
/
Sosyal Medyada Paylaşın:
külbahçesindetutsak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.