kareli defteri taksim’den karalama için aldýðýmda yaðmur yaðýyordu rüzgârla karýþýk ýslanýyor muydu dönüþsüz çöl ülkem ben kendi ýlgýmlarýmla leylasýz ölümüne sevisizdim
yer yere uzaktý adam adama
kamyonlar beton ve yoksulluk getirip istanbul’a kamyonlar orman götürüyordu istanbul’dan denizin gideceði yer yoktu
kareli defteri aldýðýmda daðlarým daðlanýyordu saçlarýndan ayaklarýna fýrat, istiklâl caddesi’nde hâlâ kýzýldý çarpýþan otolara benziyorduk taksim’de herkes habersiz gibiydi olanlardan ’inme’li tenlerde yittim suya resmimi çizdi ‘bilinmez’ biri oðul resimli anneler bulamadý
ziftli kasým yaðmuru yaðýyordu sevisizdim neyse ki umut vardý kir geçirmez kareli defteri aldýðýmda
ömer faruk hatipoðlu
(ince, toplum yayýnlarý, 1997)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ömer Faruk (ofh) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.