KALEMİN ELEMİ
Islattýkça yüzümü, âh’ýn hüzün yaðmuru,
Seni sana býraktým, sýlamdan göçüyorum.
Sen sað ol, ben öleyim, benim aþkýn maðduru!
Sensizim, tüm dünyanýn zehrini içiyorum...
......................................................
Lâl dilim çözülüyor, çýðlýk çýðlýk geceye,
Hasretin, dört baþýyla, karþýma dikiliyor.
Kalemin eleminden, yas çöküyor heceye,
Yýkýlýyor duvarlar, üstüme dökülüyor…
Bir el at þu gönlüme, kara gündeymiþ diye,
El at ki ezilmesin altýnda þu kederin.
Gafil olma, bir düþün: “ Gerçek aþk neymiþ?” diye,
Gül diye kokladýðýn(!) gönülde var mý yerin? …
Diz çökse de önümde, bin bir beyle, beyzade,
Sevdam yürektir benim, yüreðimse sendedir.
Ýçtiðim süt helâldir, doðurmam haramzade,
Gönlüm ne þan-þöhrette, ne pul, ne bedendedir…
Fakat çok da açýmdýr, bir avuçluk þefkate,
Hüznümün kucaðýnda, ilgine muhtacýmdýr.
Yâr! Uzatsan elini, dokunsam hakikate,
Tenindeki huzura, sevgine muhtacýmdýr….
“Unuttum!” deme sakýn, unutmuþ olamazsýn!
Rüyalarýma dalýp, alnýmdan öptüðünü.
Ýnkâr edersen eðer, huzuru bulamazsýn!
Ne Rabb’im, ne de kalbim, affetmez yaptýðýný...
Gittin! Peþine düþtüm, olmayan sabahýmýn.
Dönmezsen bu bedende, bu can nihayet bulur.
Gel! Aðýr aðýr yürü, seyrine dal ruhumun,
Ruhum ki ayaðýnýn tozuyla hayat bulur…
Þimdi diyeceksin ki; “Nedir senin merâmýn? “…
Bu sesleniþim ne ki, sen bir de hâlimi gör!
Sebebini anlattým, gönüldeki yaramýn,
Tükenen umudumda, kýrýlan dalýmý gör!...
06.12.2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.