Anladým ki hayatta; bel büktüren cefâ; kâr Düþlere küskün mazi deðil mi ki aþikâr… Hepyek geldi zarlarým hep od ocak virâne Yýkýl git gözlerimden ateþe kul pervâne! Bak külümü topluyor ahâlinin cümlesi Direnme, vazgeç ve git, canýmý yakan nefis! Terk-i heves edeni sarmasýn aþk çilesi…
Feryat etmek faydasýz þu düþtüðüm hâlete Ýnsanoðlu ki; fâni, dalar elbet gaflete… Unuttum! Nerde, nasýl? Diz baðlarým çözüldü; Ve neden gülüyorken dudaklarým büzüldü? Ah! Düþünce kýsmete ýþýyan mavi boncuk(!) Baðrýma hüzün çöktü gözlerime ise sis! Ben ki dizi kanayan hâlâ o masum çocuk…
Hüzne açýlan yolda; dil sussa göz davetkâr Canýmda iz býrakan, can býktýran cefâ; kâr
Hani üþür ya insan, sokulmak ister döþe Hani yiter ya sürur, arar ya köþe köþe Ýþte öyle bir hâlden ruhum nâra yol alýr Yanar içimde bir yer, külüm elimde kalýr Sustursam da isyaný bilirim ki nafile Hep peþimden gelecek yine o þerir iblis! Bitmeyecektir cengim, iblise eþ nefs ile…
Küsüm yine kendime, güneþe aya küsüm Lâkin yarýnlarýma dokunmalý tebessüm Deðiþmeli yeniden ömrümün coðrafyasý Düþmeli yüreðime pak vicdanýn ziyasý El deðse çoðalýrdým yürekteki yaraya “Piþmaným” gibi bir söz olmazdý mevzubahis Olmazdý eksik yaným, dönmezdi gün karaya…
Kulaða fýsýldayan sabah yeli efsunkâr Gönlümü göl eyleyip taþ sektiren cefâ; kâr
Yazýk ki her tecrübe bir bedelin ürünü Birini mest ederken kahreder öbürünü Kalmadý tadým tuzum, aþým ekmeðim yavan Dilden düþen dualar; umuda, arþa revan Elbette kanar yara hele de taze ise Ama gani umudum; çökecek cebrinefis! Ki ah çeken yürekte duygu cenaze ise…
Git baþýmdan ey zulmet, git baþýmdan heveskâr! Ömrümün baharýndan el çektiren cefâ; kâr
Sus yüreðim artýk sus! Yeter artýk sus dilim Bitir þu nakaratý, bölündüm dilim dilim Þimdi bir edip çýkýp, derse bu ne rezâlet! Yere batar yüreðim, kurtaramaz asalet! Sus yüreðim artýk sus! Peþ peþe dökme için Beklenmedik bir anda karþýna çýkar habis; Seda olur mahremin, yanarsýn için için…
Sual düþünce zihne, neye yarar ki inkâr Sus kalan her soruya dil döktüren cefâ; kâr
Þiire zulüm belki böyle keder yüklemek Sözcüðe kan kusturup mýsralara eklemek Kim bilir belki bir gün dile þehâdet düþer Kutlanýnca sözcükler, ne kan kusar ne üþür Belki de hepten kopar ömrü baðlayan halat Düþer mýsraya çýn aþk, düþer güne havadis! Asil süvarisiyle kapýmda durur al at…
Acep af edecek mi? Ben ki “O”na hizmetkâr Tövbenin kapýsýna diz çöktüren cefâ; kâr
Saadet ÜN 22/02/2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
Saadet Ün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.