ÇIKMAZ SOKAKTA

on beþ yirmi adýmlýk bir yoldu
-çýkmaz sokaktý- ama yazmazdý adý
kaç kiþi yaþadý orda.
bu sokaktan baþlarý önde geçtiler
kendileri yazmýþ gibi
bu çamurlu kaderi
kader deðildi aslýnda
þu duvarýn önünde yýllardýr duran
taþ kadar gerçek, eðreti günler
orda tanýdým seni


küçücük omzunda taþýrdýn
dünya bir dünya kederi
bir omzun hep yere eðik
aklýnda ayakkabýndaki delik
deðildi harçlýk verememesi babanýn
okul deðiþtirmenin hüznü
sanki koca bir boþluk vardý bir yerde
oraya düþüverecek gibi bir his
alýrdý gözlerindeki feri
geride kalmamýþtý köy, evi
az önce bandðýn pekmezde, peynirde
cümbür cemaat, ma aile
ayný tasa kaþýk salladýðýnýz erik hoþafýnda
yürüdüðün bir kaç adýmlýk çýkmaz sokakta


ayný sofrada otururduk
tufran sallardý annelerimiz
bazlama piþirir, çocuk doðururlardý
bir kuma daha gelirdi üstümüze
az daha dönerdik içimize
bir salkým üzümü paylaþmanýn sevinciydi
bizi ayakta tutan
güldüðümüzdü arada; olura olmaza
fay hattý yoktu da aramýzda
neydi sonunda bu yýkýntý, korku
bu göç, bu geri dönülmez gidiþler


o günlerden sevmiþiz birbirimizi
elimizde kitap, defter, kalem
okulculuk oynamýþýz
beynimize kazýmýþýz birbirimizin resmini
resme yansýmayýnca gerçek yüzümüz
düþmüþüz yataklara
ayaða kaldýrmýþ ufacýk bir umut
birgün göz göze gelmek umudu
ayný sokakta yine
dalye atar gibi taþlara

nice asvaltlarý çiðnemiþ
ayrýlýða dahil olacak
geçmiþ yýllarda!


9. 3. 2013 / Nazik Gülünay



Sosyal Medyada Paylaşın: