Küçükken, Bilmezdim zamaný su gibi, Akýp gittiðini. Azgýn sel olup, Ne varsa alýp götürdüðünü.
Acýmasýzca sürüp gidiyor, Makûs talihlerin acý oyunu Tiyatro sahnesi kocaman boþluk Perdeyi istediðince açýp kapatan Ve her rolde ve esas oðlan; Zaman, zaman
Dersin ki; “Acýlýyým, yüreðim yaralý, gözümde hicran” Ýlaç ol, olabildiðince hýzlan! Saat üstünde oynar, karaman oyununu. Sabitlenir akrep Felç olur yelkovan.
Durdurmak istersin, mutluluk anlarýnda Koþturur ki inadýna, hýzý el aman! Oyun içinde oyun, alavere dalavere Ýnsan figüran; Beller iki büklüm Yüzlerde kýrýþýklýk, saçlarsa aklar Çöker ruhlar, bedenler aksar…
Ah, zaman; Yaþamý doðuran dost Öldüren düþman!
15 Ekim 2011 KONYA Sosyal Medyada Paylaşın:
müjgan pekdoğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.