Yerli gülmelerimin kýyýsýnda Haným hanýmcýk oturaklý duygularým var benim Üzerini giyinmiþ tüm mevsimler En çok yaz soyunmuþ
Esmesi gereken rüzgar esmiyor Zaman gitmemesi gereken yerlere fýrlattý düþlerimi Düþlerim üþüyor Bir manto gerek Tüm düþlerim kýþ Kar yaðdý üzerine Uyuþuyoruz.. Isýtmak gerek önce düþleri Sonra evleri Sonra sokaklarý
Beynimi çýkarýp duvarlara vuruyorum Düþünceleri öldürmek isterken Beyin ezmesi oluyorum sonra Düþünceler daðýnýk Adýn her yana saçýlmýþ Oda daðýnýk ve soðuk
Bazen düþünüyorum: beton mu daha soðuk benden Ben mi daha sýcaðým topraktan Toprak biraz canlýlar yüzünden sýcak Beton soðuk cansýzlar yüzünden
Kalp çarpýntýlarým en yükselen þarkýnýn notalarýný çalýyor Bu hýzla daha nereye kadar gider ki Seri þekilde çarpýp azaltýyor zamaný Yaþamak için daha fazlasý gerek
Hayat saçlarýmdan baþladý kendini göstermeye Zaman eteklerin kýsalýðý gibi Topuklar sert basýyor yere: gökyüzüne uzanamadýðý için Nereye gideceðini bilmeyen Denizin ortasýndaki rotasýz gemi gibi
Siyah düþlerimin beyazý silik Düþlerin dokunulmazlýðý var Elle tutulmazlýðý
Ama manto gerek düþlere En üþüyen yerini örtmek için Biliyorum çünkü: düþler ýsýnsa Biz hiç üþümeyiz
Yirmi Yedi Þubat Ýki Bin On Üç 13 00 Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.