Masumluðun maðduru olmuþtum hep zaman geldi;kendimden bile bir hayli uzaklaþtým... Ne boþ hayallerle avunduðumu hep sonradan anladým Saf umutlarým vardý aslýnda, çýkarsýz... Zemperide bir aðacýn dalýndaki ürkek, titreyen kuþ gibiydik Rüzgarlara epeyce direndik umutlarýým ve ben... Ama hep savrulduk; tutunamadýk... En dinlediðini, en duyduðunu sandýðým yürekler bile Ellerini baðlayarak, izledi savruluþumu anlatamadým ben kimselere, anlatsam da anlaþýlmadým yüreðimse kilit mührünü çoktan çekmiþti üstüne kalabalýk içinde yalnýzlýk bu olsa gerekti... Bir gün uyandým benliðimle Uðramazlar semtiydi yüreðimin adý acýlarla, gözyaþlarýyla örülmüþ, temeli epey saðlam binalarým vardý En þiddetli depremde bile sarsýlmazdý artýk Rüzgarda savrulan da ben deðildim artýk Ýlk deðildi, son da olmayacaktý Ne garip þeydi; þu benim umut dediðim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Barf Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.