BİTERKEN

Gökyüzü bütün ýsýrganlýðýyla
Sararken üstümüzü;
Bir kuþ konuyor usulca,
Yere sarkýk omuzlarýma...

Hafiften bir esinti üstümüzde,
Ve bir yaðmur bardaktan boþalýrcasýna...
Ýrkiliyor bedenin kývraklýðýyla,
Sokuluyorsun bu gece de, tenime usulca...

Duyulan bir nefes mi?
Yoksa!
Kalbimin derinliklerinden,
Gitme,
Diye yükselen
Ses mi?

Aðaçlar sararmýþ ve daðýtýyor yapraklarýný.
Her düþen yaprakta biz oluyoruz,
Rüzgarlarýn esintisinde,
Kaybolan...

Kulak kabartmýþ üstümüze,
Yorgun ve uslanmaz evren...
Bir filmin son sahnesini izler
Gibi...

Ne böyle bir aþka þahit oldu bu evren,
Ne de böyle ayrýlýðý bir kez daha gören...

Tak tak tak...

Gitgide uzaklaþýr oldu, ayaklar yerinden.
Bir fýrtýna koptu sonra,
Sarsýldý kainat derinden...

Bir sel aldý sessizliði,
Eriyen onca kardan…
Ve sen tanýrsýn belki beni,
Bu akan gözyaþlarýmdan...

Delerken bedenin gecenin ihtiþamýný,
Bakakaldý izinden gözlerim…

Ve o an,
Günahkar ellerim,
Son vermek niyetiyle süzdü
Sensiz kalan,
Yaþamýný...
Hamit TÜRKAN

Sosyal Medyada Paylaşın: