Sessiz Haykırışların Kızı
Altun
Sessiz Haykırışların Kızı
SESSÝZ HAYKIRIÞLARIN KIZI
Onlar, çocukluðumdan kalan yaralar,
Hiç unutamadýðým parça parça umutlar,
Kurþuni gökyüzü,
Ve gümüþ bir zincire dizilmiþ acýlar,
Hepsi benim için birer hatýra…
Týpký yorgun bulutlarýn sakladýðý güneþ gibiydim,
Komþunun yerlere dek uzanan eteðinin arasýnda.
Babam kývýlcýmlarla oynuyordu,
Yaramaz bir çocuk gibi gözüktü gözüme…
Gözlerim, ah gözlerim
Keþke kapatsaydým sizi.
En azýndan bu kadar acý çekmezdim,
Fakir balýkçý teknelerine baktýðýmda…
Hem her þey bu kadar da daðýnýk,
Meçhul olmazdý zihnimde…
Belki babamý çiçekler arasýnda hatýrlardým,
Veya beni balýða götürmesini.
Ha,bir de çaresiz bakýþlarýný deðil de,
Sýmsýcacýk gülümseyiþini hatýrlardým,
Kýzýla çalan güneþ evime girdiðinde…
Biliyor musun ben artýk,
Ne Milo annemin,
Ne ruhsuz gölgelerin,
Ne parlak denizlerin,
Ne de balýkçý babamýn kýzýyým.
Ben bundan sonra,
Sessiz haykýrýþlarýn kýzýyým…
ALTUN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.