Yokluğun

Ben yine seninleyim...
’’O’’ ufak ve küçük parkta
Salýncak boþ gibi gelsede
Hayalýmdesin sen
Bir yanda sen.. bir yanda ben sallanýyoruz...
Ellerimiz bir birinde kenetli
hayalýmýz birlikte göklere uçuyor
ve birlikteyiz sevgilim
gözlþerin uçurumlardan düþmesin
kirpiklerim düþ sürgününden yeni dönlü
seni gördüðüm gün
ve uzunda olmadý birlikteliðimiz
sen kýsacýk bir ömre sýgdýramadýn beni
uzunca bir ahir secdesinde eylerken senli gönlümü
görmedin...
bilmedin...
duyumsayamadýn
sevmezdin duyumsamak kelimesini
bilirdim ve hep söylemek isterdim
sevmedigin þeyleri yapmak deðildi niyetim
sadace...
bilirsin uyuz oluþunu ne kadar seviþimi
iþte bu yüzdendir belkide
tebessümlü bir ifadede saklý kalan uyuzum cümlesi
bu yüzdendir
ne bilim iþte
galiba
zaman yine beni gösterdi
bozuk çalýyor biraz yelkovan
birazda zaman geçmiyordu ya
belkide ondandýr
bu senden geçemeyiþim
geçemedim
geç/mek nedir bilemedim
sevdim..
sevmek ölümüm
ölümüm seni sevmenin elindendi
neyse
kendime iyi bakmama gerek yok zaten
çünkü sen yoksun
yokluðuna iyi bakarým
’’söz’’
SÖZ...
SEVGÝLÝM
iyi bakarým’’yok’’luðuna
Sen yokluðunun suretini alma yalnýzlýðýmdan
ben ...
iyi deðilim ama
iyi bakarým’’yokluðuna’’
Serdar Özyanýz
Sosyal Medyada Paylaşın: