Pembe bir mektup

su kýyýsýnda bir söðüt aðacýna yaslanarak
gözlerin uzak yollarda
küme küme yükselen bulutlarda
ayaklarýnýn ucunda su þýrýltýsý
sevdan çarparken kalbinde
aðaçkakanlarýn oyduðu o küçük oyuða
yazsaydýn adýmý
dökülseydim lif lif


bir aðaca yaslasaydýn bisikletini
sigaraya baþlamamýþken henüz
býyýðýn terlemiþ,aðzýnda sakýz
patlatsaydýn bembeyaz sevgini
evin önündeki balkonun demirine oturup
dutlar düþseydi önüne
elini uzatsaydýn güzel günlere
bir karýnca sürüsünün içinde


gülseydi kardeþlerin sevgine
oyuncaðý olsaydýn çoluk çocuðun
deseydin n’apayým seviyorum
en az þu bisikletim kadar
ama bisikletsiz olurum da
onsuz olamam


geçseydin önüme bir bakýþlýk merhabanla
kendi ellerini de tutardýn bilirsin
her yaðmur bahar olurdu
her yol çýkardý aþka
kuruduðunda bile aðaçlar
gözlerin yeþil bakardý
görmezdinki onlarý
sevdama hak veresin


bir gizli köþeye otursaydýn
bir þiir yazsaydýn uzunca
sevgini anlatan pembe bir mektup
yapmadýn
yýllar gazel olup döküldü
kalmadý o bisiklet hevesin
bir arabanýn vitesini geriye çekiyorsun
çatýk kaþlarla


öðütülüp geçer günler
hiç yürümedik sanki
betonlaþan yollarda
bulutlar ayný olsa ne çýkar!


3.2.2013 / Nazik Gülünay




Sosyal Medyada Paylaşın: