Canım saçmalamak istiyor
/
Daha dün umut ediyordum,
umut etmek neydi acaba?
þimdi hatýrlayamýyorum,
aklýma bile gelmiyor sevindiðim anlar,
unuttum dünü
unuttum dünde kendimi.
Bilmem ki neye sarýlmýþtým?
Hangi hayalime gerçek diye baðlamýþtým umudumu da,
öne almýþtým olmazlarýmý,
geri býrakmýþtým onca olan yanlarýný hayatýmýn.
Þimdi hatýrlamýyorum bile,
Neydi umudum?
Neye idi inancým?
Fazla mý güvendim kaderin gülümseyen yüzüne,
giderken acýlý gölgelerini götürememiþ,
hayallerini ortada býrakmýþ insanlarýn ellerini neden göremedim?
Bazen içine sýðmayacaðýmýz bir resime hevesleniyoruz!
Neden?
Gün gelip, yakýþmayan bir figür gibi ortada sýrýtan görüntümüzü
yine kendimiz seyrediyoruz.
Bunca saçma sözün esasý ise,
Hayatýn gerçekliðini gözardý etmek imkansýz iþte,
Hayaller kendisi hiç yaþama imkaný bulamadýðý gibi,
yaþatmýyor el sürdüðü kimseye güzellikleri de,
Kendisini arka fondan devamlý hissettiriyor
Yanlýþ yere konulmuþ, yanlýþ bir leke gibi
resmi katleden sonradan gelen o fýrça darbesi.
Hayat zor deðilde,
sonradan baþlamak çok zor iþte herþeye.
Bekleme salonu böyleleri ile dolu,
birde ben geldim zoraki yer arýyorum kendime.
Saçmalarken saçmalýk olmasam bari.
/
Sosyal Medyada Paylaşın:
külbahçesindetutsak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.