Kayıp kız

Yedi renk açtým bu sabah
kayboldum beyazda

güneþ alýyorken gözümü
saklayýp dikenlerimi günün labirentlerine
nefes almayý deniyorum

þöyle uzun bir seyahate þahit tutacaðým yollarý
yollar engebeli

omuzumda heybeler
güneþ gözlüðü gözlerimde
gördüðüm kaçýncý boyut

kayýp bir çocuðum

bekliyorum bulmalarýný bir köþeye saklanmýþým
ben köþe kapmaca çocuðu

ýþýl ýþýl bir bahar sabahý kalanlarý geride sýfýrlayýp

ben kayýp
kayýp bir kýzým
dediysem de inanmayýn
ölmedim henüz

kim ne derse desin en emin yer kendim
bir kapý açýyorum içimden annem
o hemþireler gibi

þehadet parmaðý dudaðýnda
diyor ki
sus


gölgemin bir kenarý yýrtýk
içime sýzýyor ýþýk
ýþýk ýþýk

geçip renklerim prizmadan
neþeleniyor evlerin camlarýnda

yaralarýn üstü kabuk baðlamamþ henüz

kýpkýzýl bir korda daðlýyorum
kýlýcýmýn ucunu

ardýmda daðlar ovalar

düþler
düþüþler

kayba kaydoluyorum kapýsýnda hududun

çöl sýcaðý
tepemde güneþ

yerden saklandýðým yerde buluyorlar
dýþý ediyorlar sýnýrýn

sinir
yemeyeceðim týrnaklarýmý

saklandýðým köþeme
annem yazýyor
sus

ötede bir taþ tek bir yapý yok
ne bir aðaç gölgesi

uzayýp giden ýsýrgan tarlalarý
sarý sarý
beri yanda güne bakanlar

tarlalar
tarlalar
uçsuz bucaksýz
esmer yanýk tenliler
eller nasýrlý

ilham olsun içimdeki hüzün heykeli Van Gogh
dünyevi her þeyden arýnýp soyunmuþ bir hisle
yedi kez yemin bozuyorum

kovboylar sürme de atlarýný týrýs
birinin terkisinde kýz kayýp

rüya deðil yaþýyorum birinci elden dört boyutlu

yeni libaslara sarýnýyorum kendimi
ne parfüm
kokmalý ne küf

þiire bir üflüyorum
püff

diye söndürüyorum yangýnlarý

sönen mum için
ve bütün o kayýplar için bir mabet ve bir ayin heybemde
yeniden karýp parafini yazacaðým duvarlara yazýlar

savaþ bitti

gazeteden kesmiþtim kýzýn kayýp eþkalini
al kurdelayla baðlayýp saklayacaðým çeyiz sandýðýmda

Yüksel Nimet Apel

31/Ocak/2013/Perþembe/Ankara








Sosyal Medyada Paylaşın: