Bir şiir
bir þiir vardý dilimin ucunda
bulaþýklarý kaldýrýrken kendime söylediðim
yýkanýp geçti baþýmýn üstünden
yaðmurda uçamayan bir kuþ gibi
gagaladý da yüreðimi
ölme dedi öldü
çok aradým diriyken mezara gömenimi
akþam evlerine dönerken eþler
kucak dolusu yorgunluðu eve taþýrken
yüzlerini gazeteyle örterek
yerde yatan ölü gibi
nasýl aradým bu cansýz adamlarý
kitaplarýnýn arasýna gül olup girdim
yüzleri deðmedi eðildikleri suya
okumadýklarý kitaplarda gereksiz bir sürü sayfa gibi
yittim aralarýnda
adým silindi þiirlerinden
bir sokaðýn en görünür yerinde açardým çadýrýmý
çocuktum ardýndan koþmayý bilmezdimki gölgemin
ölü gölgelere can vererek
tanýdýk cümleler kurardým kekeleyerek
bir öcü sokardý annem onlarla aramýza
tüyle bile dokunamazdým
onlar þiir deðildi
kalemime takýlýp geçerlerdi kapýmýn önünden
izlerdim sadece
bir film izler gibi
doðmayan sözcüklerle bakýþýrlardý
köþedeki terzi oðlanlar sözde beni kayýrýrdý
gölgemdeki tozumu
insanlarýn gözüne savururdu
zamansýz esintiler
þiir deðildi yazdýðým
yerini bulmayan gereksiz sözcükler
bir mektup yazardým karanlýkta
parlayan ýslýðýna..
31. 1. 2013 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.