Suskun İstanbul
Ýstanbul suskun, dinliyor kalbinin sesini;
gökyüzünün kara pervaneleri geçiyor,
homur homur,
aþkýn deryasýnda süzülen Boðazýn üstünden.
Hisarýn surlarý tutmuþ karþýda dimdik duran
Rumeli tepesini;
Ýstanbul suskun, dinliyor,
ciðerinde patlayan maytaplarýn sesini.
Ýstanbul suskun, dinliyor kalbinin sesini;
karanlýk bir pus yükseliyor
gövdesinde dolaþan damarlardan;
acýtýyor,
otoyollar, tüneller, deþilmiþ derisini.
Asmalýmescit’in semazenlerinden,
asmalý köprülerin semalarýna kaymýþ
artýk yüzlerin eseri.
Ýstanbul suskun, dinliyor kalbinin sesini;
yaban bir atmaca kopup geliyor Karadeniz’den,
konup ulu bir meþenin üstüne,
seyrediyor çakmak çakmak gözleri
Beykozlu asil bir papaðanýn suretini.
Son baharýn serin rüzgarý çarpýyor sinesine,
alnýnda son avýnýn kan izi,
izliyor umut dolu kalbiyle son çiçeði açan elgizini.
Ýstanbul suskun, dinliyor kalbinin sesini;
damla damla akan yaðmurda,
gönülleri yaralý bir çift kuþ gibi
geziniyor sarmaþ dolaþ, sokaklarda
iki deli sevgili.
Ve göz yaþlarýna karýþýp akýyor,
her damlasýnda yaðmurun,
insanýn insana olan güveni.
Ýstanbul suskun, dinliyor kalbinin sesini;
sýra sýra dizili meyhaneler mi,
Boðaza hakim konaklar mý dersin,
kaldýrýmlarý mermer, granit sokaklar mý,
yoksa, gamzesi masum,
ama yalandan gülen yanaklar mý,
hayatlara bir renk, bir telvindir iþte,
Ýstanbullu bir yaþam hikayesi.
Ýstanbul suskun suskun dinliyor
hem þehrinin sesini,
yatýyor geçmiþinde fethedilen
yüce bir aþkýn öyküsü,
oysa kaplamýþ bu gün etrafý
kocaman bir yalnýzlýk örtüsü
ve Ýstanbul, git gide kaybediyor kalbinin sesini
ve hevesini…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.