Ebruli Pabuçlar

Puslu bir geceydi,
dýþarýda bir parya inledi.
Sesi öyle boðuk, öyle acýyla doluydu ki
karþýmki cama yansýyan
boðazýn ýþýklarý bile
titredi.

Evim Cihangir’deydi;
ötede boðazýn ýþýltýlý semasý,
arkada barlarýn mutluluk edasý...
Birbirini avlayan, aldatan, soyan, býçaklayanýn,
hüküm sürerdi
ürpertici hýrsý.

Ýþleri çoktu ama
gevezelikleri kadar yaptýklarý
çok iþ yoktu.
Aþký unuttuklarý sanki bin yýl olmuþtu.
Maddenin þehveti
gönülleri doldurmuþtu.

Ýþte yaþanan böyle bir zamandý.
Kahramanýmýz,
içine ozanýn ruhu girmiþ,
yorgun bir adamdý.
Yalnýzlýk, onun alnýna dizilmiþ
vazgeçilmez bir gamdý.

Karþý kýyýda,
birbirinin üstüne abanmýþ binalarýn,
pusun ardýnda parýldayan ýþýklarýndan
çevirdim gözlerimi.
Sigaramý yaktým, ceketimi aldým, kapýyý açtým.
Görünmeyen bir ufka dalmýþ düþüncelerden kaçtým.

Ilýk bir güz rüzgarýydý þimdi genzimi dolduran
ve beton yýðýnlarýn arasýnda,
o yama gibi duran yeþilliklere býrakýlmýþ çöplerin kokusu,
karanlýk köþelere sinmiþ sidik kokusu,
bacalardan yükselen
yanýk et kokusu...

Dar sokaklar boyunca,
loþ fenerlerin yansýdýðý
arnavut kaldýrýmlarýnýn üstünde yankýlanan,
sivri topuklarýn sesiydi.
Bir sokak kapýsýnýn kovuðunda þehvetle inleyen,
kimbilir, hangi karþýlýksýz aþkýn hevesiydi.

Galata’nýn arka sokaðýnda,
bir vitrinin önünde durdu.
Vitrinin sergisinde yalnýz
bir çift ebruli pabuç gözüne vurdu.
Pabucun sarý fiyonklarý vardý,
belliki, el kadar narin bir çift ayak için tasarlandý.

Dükkanýn kapýsýna dokunan eli
kapýyý hafifçe araladý.
Gecenin bu saatinde kapýsý açýk bir dükkanýn
ne iþi vardý?
Biraz merak, biraz da arsýzlýðýn cilvesi,
heyecanla, vitrininde ebruli pabuçlar sergilenmiþ dükkana daldý.

Ýçinde bulunduðu mini minnacýk,
bomboþ bir alandý;
etrafta küflenmiþ tahta kokusu ve fare týkýrtýlarý vardý.
Bu anamalcý dünyada
Beyoðlu’nda bir dükkan,
nasýl bom boþ kaldý?

Birden kulaðýmda fýsýltýyla konuþan
yükses bir ses,
“Vay anam vay! Adama bak vay!” dedi bir nefes.
Korkuyla ürperdi çarpýntýlý kalbim;
kitlenip titredi, soðuk soðuk
terledi tüm bedenim.

Uyandým üç kuruþluk, çatlak megafondan
çýkan ezanýn sesiyle.
Anladým ki gördüðüm kara bir rüyaydý.
Aslýnda, ne pis kokulu sokaklar ne de aþksýz yalan bir dünya vardý.
Sadece, alnýma dizilmiþ gam,
aklýmda sarý fiyonklu ebruli pabuçlar kaldý...


Sosyal Medyada Paylaşın: