Bakir bir orman kadar karanlık…
Sen de biliyorsun, izbe karanlýklarýn içinden çýkarken
mýsralarýn kifayetiyle yükselen ruhunda
terketmenin müebbet yalnýzlýðý
ve aklýnda sevginin mühürü vardý.
Kavuþmak engin bir nehrin kýyýsýnda
dostluðun çýpasýyla bekleyen
kutsal bir andý.
Henüz
ne hicranýn kaçýnýlmaz yazgýsý,
ne hüsrana uðramýþ yalnýz bir kalp…
Tutkuya susamýþ aþk
ve daðlardan al güneþ gibi doðan bir alp
vardý.
Gücümüz aklýn derinliðinden gelen sözümüzdü
tutunduðumuz, engin nehrin akýþýndaki özümüz.
Ýþte, buluþtuðumuz bu diyara, aþk
dostluðun çýpasýyla demirlemiþ
kutsal bir vatandý.
Ama o aþk ki
þehvetin ve tutkunun esaretine mahkum olmasýn
elinden tuttuðu yarin ruhuna kilit vurmasýn
zenginliklerin peþinden koþup
küçük hesaplarla sýrtýný dönüp durmasýn…
O aþk ki, hiddetin pençesinde
yok eden bir bedene bürünmüþ
ve kýskançlýðýn þerrinden dostluðun kafasýna sýkmýþtýr,
vuslatý bakir bir orman kadar karanlýktýr.
M. Sami Akbeniz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.