Kim demiþ söyleyin kim insanlýk ölmez diye
Ya köprü altý düþler geleceði görür mü
Oynar durur çocuklar saf umutlardan bilye
Meþin yuvarlak olsak muradýna erer mi
Onlar ki yol, iz bilmez tek gayedir mutluluk
Sýcak kucaktýr belki “hayat” denen yurtluluk
Yalnýzdý sekaratta yedi çocuklu nine
Vefa denilen duygu yazýk atýlmýþ çöpe
Koca bir ömür geçmiþ harcanmýþ onca sene
Dizilmiþ umutlarý kýzýl ateþten ipe
Ýnsanoðlu düþünmez ölüm herkesin sonu
Günümüzü gün edip yaþarýz eni konu
Gýybet fikre düþünce zehir bulaþýr kana
Nice yuva yýkýlýr kýskançlýk akla zarar
Bir kul nasýl kýyar ki topraktan gelen cana
Kötülükten kimseye gelmez ömrünce yarar
Amel defterindedir affý olmayan günah
Cehennemde yanarken duyulmaz çeksen de ah
Çalýþ, çabala, kazan emeksiz yemek olmaz
Gerçi oturduk yerden bolluða alýþmýþýz
Hazýr yiyenin cebi menfaatsizce dolmaz
Arsýzlýða vurup da yoklukla dalaþmýþýz
Ey gafil uyan artýk gittiðin yol yol deðil
Alýn teri dökerek bilek gücünle eðil
Hep ben dedin durdun da düþünmedin dostunu
Alttan aldýkça taþar doldurma dost küpünü
Kükreme, sarma baþa giyinip de postunu
Muhtaçken sýcak aþa kimse çalmaz kapýný
Sessiz çýðlýðýndadýr dostun gür çýkan sesi
Hep yanýndaysan eðer sevgidir son nefesi
Esmer lekeler sarmýþ göðün mavi yüzünü
Bulutlardan zift yaðar kalpler karanlýk þimdi
Ararsak buluruz biz saf beyazýn izini
Söyleyin þimdi dostlar acýyý salan kimdi?
Eðer birlik olursak karanlýktan kaçarýz
Doðaya mutluluðu güneþ gibi saçarýz!
Seda YÜKLER