Ses ver dedim bir ses ver ne olursun bir nefes
Gökler yasa büründü þafak kan kýrmýzýsý
Yaþam enkazda kaldý ölüm çelikten kafes
Ne acýydý Yarabbim buymuþ alýn yazýsý
Yerin kalbi yok muydu koca binalar çöktü
Sarsýlan yürekleri nice feryatlar yaktý
Ýlk maaþý almadan topraða karýþtý genç
Anne sütü içmeden cennete gitti bebek
Nice babalar buruk yaþamadýlar gönenç
Mutluluðu süzerken deprem denilen elek
Oysa umutlar vardý körpecik bedenlerde
Kimliksiz çoðu ceset gömüldü kefenlerde
Akla zarar bir sesle cehennemdi yaþanan
Sirenler hiç bu kadar kederli baðýrmadý
Koca bir aðýrlýktý yüreklerde taþýnan
Azrail hiç bu kadar ölüme çaðýrmadý
Neydi Allah’ým neydi unutulur mu o an
Takvimlerden sökülsün hüzne kurulan zaman
Hayalsiz yaþamalý yalanmýþ meðer hayat
Fani dünya geçici, ahretmiþ asýl olan
Acýmasýzmýþ güneþ vefasýzmýþ kainat
Meðer toprakmýþ caný veren ve geri alan
Her gece kabusumda kurtar beni der çocuk
Süzülür yanaðýmdan gözyaþým oluk oluk
Kifayetsizdir sözler yaþanmadan bilinmez
Bir salise gecikmez ölümün hoyrat çaný
Etkisi öyle büyük ömür boyu silinmez
Hatýrlandýkça o an tekrar dondurur kaný
Nice dostumu gömdüm kara toprak altýna
Göçtüler melek gibi temiz Allah katýna
Bir kere ezildi mi iflah olmuyor yürek
Her zaman kederlidir aðýtlar yakar sessiz
Geceler düþmanýdýr bakýþlarý da ürkek
Boðulur geçmiþinde kelimeler nefessiz
Yaþadým, aðladým da bilin ki unutmadým
Sýcak, masum bedeni ölümle çürütmedim
Seda YÜKLER