Hayatla ilk resitalimde sahne karanlýk
Boþ salonun hýçkýrýðýnda düðümlenir sözler
Mozart’ýn Kýrkýncý Senfonisi çalarken gramafonda
Perdenin rüzgarý dalgalandýrýrken saçlarýmý
Hayallerimle valsimde dönerken baþým deli gibi
Gelirim kendime anýlarýn ayak sesiyle
Ýlk perdesi aþktýr tek kiþilik müzikalin
Kýrmýzý halýlara bürünürüm kimsesizliðimde
Duvarlar eþlik ederken dansýmýn ritmine
Konuþur vakt-i hüzün gecenin serkeþliðinde
-Nefesin kan kokar, aþk ölümü sevmez-
Ýkinci perdesi ayrýlýða açýlýr
Boþalan kalpler si mgesidir
Ve elleri titrektir sahnenin
Bocalarým ilk kez kendime dönüp
-Dili var mý yalnýzlýðýn-
Hangi dilde anlatsam hüzün
Hangi kapýyý çalsam keder
Jestlerim inkarýndayken acýlarýn
Kifayetsizdir sözlerim aþký uðurlarken
Kapanan perdede boþluðadýr reveransým
Son perdede çözerim kördüðümü
Kulaç attýkça boðulurum sýð denizimde
Çýrpýndýkça yanarým aþkýn kör alevinde
Repliklerimi unuttuðum anda baþlar heyecaným
Doðaçlama geliþir her þey suflörüm gittiðinden beri
-Unutmak çözer mi sýrrýný hayatýn-
Ve alkýþlardan yoksun kapanýr perde
Gramafon susar
Ardýmdan aðlar duvarlar
Yok olurum sarmalanýþýnda perdenin
Boðuk bir ses duyulur tiz nefesimden
Bu oyun biter.
Seda YÜKLER