Evet..İSYAN.!

Yazamýyorum Bay’ým.!
Sol yanýmdaki acýlarýn seslerinden..

Bu ölen kaçýncý çocuk.!
Kaçýncý anne,ve baba..
Kaçýncý ki bu, hayatýnýn baharýnda ölen insanlar..

“ Sen yaþayan ölüsün” diyorlar bay’ým
Evet ölüyorum her gün,her gece,her saniye..
Evet duygularým öldü.!

Ne yani meydanlarda çocuklar ölürken,
Ýnsanlýk sürülürken meydanlarda,
Masum gülüþler yok edilip,yerine gözyaþlarý býrakýlýnca
Ben nasýl güleyim.!
Anlatabiliyor muyum..


Ýsyan çiçekleri doðuyor dünyanýn baþka yerinde..
Gözlerime takýlýr Suriyeli küçük hanni’nin gözyaþlarý,
Ve mülteci kamplarýnda sürülen,
Suriyeli annenin haykýrýþý.:“ yok mu aranýzdan çýkacak mus’ab’lar, yok mu Ebuzer’ler ? “

Boðazýma düðümleniyor herþey..
Utanýyorum kendimden,aynada görünen suretimden.!
Gülüþlerimi býraktým çoktan,
Boþ gözlerle seyreder oldum hayatta..

Mevsimlerden hangi mevsim dünyada,
Kahpece dipçiklenen bedenlerin kanýyla sulanan topraklara ne zaman bahar gelir.?

Af Allah’ým Af..!
Her ölen bir çocuðun arkasýndan,kýyamet gelecek sanýyorum..
.
.
.
Yazamýyorum bay’ým.! Çocuklar Ölüyor anlýyor musun..

Bir gün gelir kalem de susar.!
Ve sen cümlelerde boðulursun.!
Ne seni kurtaracak bir kelime,ne bir dize bulamazsýn..
Bil istedim.!
...

15.01.2013
Semra’m Öztekin

Sosyal Medyada Paylaşın: