En Kıymetli Dost’a..

Hatýrlýyorum, okulun ilk günüydü..
“Yanýna oturabilir miyim” deyiþimle baþladý kardeþlik yolculuðumuz…
Sonra da yanýmýza baþkalarý da oturamadý zaten,
Ayrýlýðýn Son raddesine kadar..

Sen’le ben’dik,
Ortak duygularda “Biz” olduk..
Farklý gülüþlerimiz oldu bir Kyk odasýnda..
Farklý heyecanlarýmýz oldu oturduðumuz bir sýnýfýn sýralarýnda,
Nedensiz iç çöküntülerimiz oldu, Yalvaç’ýn her bir yollarýnda,
Bir çýlgýnlýðýmýz vardý adý sen, ben meydanlarýnda..

Yarýnlara heyecanlý, umutlu bir o kadar da ürkek bakan iki yürek..
Baþladýðýmýz hayata, sancýlý kalp atýþlarýmýzý beraber çektik, kürek kürek..
Duygu seli ruh-i haletlerimizin,vicdanlarýna eðildi kulaklarýmýz..
Aþkýn ritmini dinletirdi korkularýmýz..
Aþk’ýn kutsalýðýna layýk olmaktý niyetimiz..
Kirli aþklarýn sahnesinin son perdesindeki piþmanlýk haykýrýþý neydi ?
Ya Esefa.! Ya Esefa.!
Vicdanlarý sýzlatan bu esefler yüklüydü.!
O yüzden uzak kaldýk sevdalarý kirleten fanilerden..
Gecenin en sessiz girdabýnda boðulmamaktý niyet,
Sevdamýzýn hüznü,bir sessiz çýglýktý bazen..
Ümidimiz El mucip ismine sarýlýþýmýzdý o yüzden..

Hatýrlar mýsýn dostum.?
Ýliklerimize kadar iþleyen titrek bekleyiþlerimiz vardý,
Oturduðumuz okulun bahçesindeki o merdivenlerde..
Utangaç gözlerle baktýðýmýz,
Ýffet baharýnda olan yusuflar’aydý kalpteki sevgimiz..
En büyük mutluluk da neydi biliyor musun dostum?
Züleyha’ca sýnanýp beklediðin aþkta,
Yakup’ca Bir sabýrla,hüznünü sadece Rabbine býrakýp,
Son demlerdeki kazandýðýn zaferdi..
Selam olsun,duayla aldýðýn o Aþk’ýna..
Adana’dan Giresun’a giden gönül baðýna,
Ve bu baðlarý Yalvaç’ta birleþtirene hamd olsun..
“Ýstanbul-Adana-Giresun”
Þimdi Üçlemimizin vuslatýn nasibi nerde ki.?
Belkide, Bir nikah salonunda ben þahidiniz olurken..(inþaAllah)

Bir geçmiþ býraktýk arkamýzda,
Bir mazi ki,her hatýrlayýþta yüzlere en içten tebessümleri býrakan..
Kaybolan günlere rahat bir vicdan býrakmaktý..
Zaman ki,
Ýnsanlarýn ziyanda olduðu,
Vicdanlarýn kuytu kuyularýn köþelerine atýldýðý,
Vefasýzlýklarýn diz boyu oldugu,
En sevdiklerinin bile arkandan mezarýný kazdýðý andýr bu çileli zaman.!
Yapýlan yanlýþlara inat,
Nefsin elinden kaçarken yýrtýlmaktýr insanlýk.!
Böbürlenmenin caný cehenneme dostum.!
Ýmtihan yüklü bu dünyanýn hasadýný ahirette beraber toplamaya var mýsýn ?
Sonlu dünyadan sonsuz cennet çýkarmaya niyetlenelim biz..
Ne zaman ki, dünya meþakkatine dalarsak,
“Ölüm var Tuba.!”
“Ölüm var Semra.!”
En anlamlý,biribirimize vereceðimiz cümle bu olsun..!

Kardeþlik,
Ayný anne-babadan olmasý deðildi..
Ne olursa olsun düþmesin diye elinden tutup,
Akan gözyaþlarda, gülen çehrede bir olmaktý..
Ýmtihan sürecimizde Biiznillah bunu baþardýk..

Þimdi durup düþünürüm,
Biz birbirimizi Allah için seven insanlardýk,
O yüzdendir sevdikçe,gönlümüzdeki sevginin büyüyor olmasý..
Þimdi uzak diyarlarda olsak bile,
Ýnadýna kalpler yakýn çarpýyor birbirine..
Bir gün gelir özgürlüðün çemberinde tutuþur,
Ayný dualarda,
Ayný þarkýlarda,
Ayný duygularda,
Ayný yaðmurlarda,
O çocuk gibi gülüþlerimizle,
Tekrar sarýlýrýz birbirimize..

Vel hasýlý kelam,
Sevebildiðimiz kadar varýz,
Ve birbirimize ettiðimiz dua kadar,
Kalp kýrgýnlýklara özür dilediðimiz kadar deðerliyiz..
Tövbelerimiz kadar,Adem’in çocuklarýyýz..
Baðýþlandýðýmýz kadar Rahman’a gerçek kul’uz..

Seni Allah için çok seviyorum..
Can’sýn Adanalý’ým..
...

Semra’m Öztekin
11.01.2013

“Ýman etmedikçe cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe de (gerçek anlamda) iman etmiþ olamazsýnýz.”

Hz .Muhammed (s.a.v)

Sosyal Medyada Paylaşın: