tavan arasý serinliðinde
uyanýyor kelimeler
bir hayalin çarpaný
bölünmüyor tutku imkansýzlarýna
sayfalar ise
tenhaya çekilen hazineler gibi eðik
sýr çatlatýyor sabýrlar
tutuþup kendi uçlarýnda binlerce harf
bir ýslýðýn küskün rüzgarý oluyor aþk
öyle ki
kederlerinin çatlamýþ dudaklarý
uçuþuyor kendi duvarýnda
yüreðin nefessiz çýrpýnýþlarý
aðýr hasrete gebe alfabe gibi
ellerindeki loþ tümceler
sarýyor görülemeyen ahlarýn gölgelerini
iþte o an
konuþmaz oluyor
hissi istiflediðim gelecek
yüzümde o mavi gözlerinin nemi aðlarken
....