Her kavramý çaðýnda, çaðdaþ manayla tevil
Edebilendir aþký ancak âþýkça bilen
Ey kalemi alýp da destur almadan yazan
Öyle yaz ki hem mazi, hem de atide sevil
Olma, alçak gönüllü kisvesindeki azan
Felahýndýr sürekli çektiðin derdin, çilen
Sözü, süzüp yüz kere, geçir dokuz kerteden
Ebabilleri düþün; filleri de unutma
Ey göklerce i mgeyi ödünç alýp kullanan
Bir sen misin bu elde geri kalmýþ erteden
Müþtekisin, her zaman üzerine çullanan
Adamlardan, anladým; yeter, beni uyutma
Ne güldür, ki açmamýþ; ne tohum, çatlamamýþ
Kaside-i Bürde’yi yazan þaire ilham
Belki ezelden açan, güller þahý sultandýr
Aklý, iz’aný saðlam olanlar atlamamýþ
Bilmiþler ki olmayan sözü demek bühtandýr
Kýlý, kýrk yarmýþ hepsi, kalmamýþlar asla ham
Her dimað kendisince dalarsa yerde, dibe
Her rüyayý yorarsa düþünmeden hayýr’a
Yaþarken, yaptýðýyla örnek olmak varlýða
Varis olur bu bab’da tüm mümeyyiz edibe
Ýster ki hiçbir kimse düþmesin bir darlýða
O zaman hiç yorulmaz düþse de hep bayýra
Sýr dokur sýr bilmezler; birlemez birde biri
Her canýn binler ile anlatýlan algýsý
Olmasý gayet doðal, ötesi zorlamadýr
Her kalemin mutlaka baþka baþka tabiri
Olduðunu bilmeyip, yok saymak horlamadýr
Dað gibidir insanýn þaþýrtan yanýlgýsý
Kimi bekler göklerden yaðmurla bir iþaret
Dökülsün tane tane suyla dolsun çatlaklar
Kimi kendinden geçer, sabrý çatlayan taþtýr
Kimi de sürgit uyur yapmadan bir meþveret
Bilmez ki, son duraðý, kýpkýzýl bir ateþtir
Öylece sokaklardan geçip gider hortlaklar
Hiç de bilmeden gaybý, kaderi ve kazayý
Tutmayanlar dilini, ateþe sokup, çeker
Nerde baþlamýþ pýhtý; nerede can kazanmýþ
Söylenenden fazlasý yakar bütün azayý
Abeslerle iþtigal edenler hep azanmýþ
Düþünmeden her yere her dem günahý eker
Âdem aleyhi-s-selam devrinden günümüze
Bakarsak gelmiþ, geçmiþ tüm canlý, cansýz türe
Görürüz ki âlemde bilinmeyen þeyler var
Bilmek için uzansak, baþvursak dünümüze
Ýþte böyle durumda sükût belayý savar
Aldanmamýþ oluruz mesnetsiz tevatüre