Âþýk maþuka bakar; baktýkça dalar dibe
Ýçinde dev dalgalar ve azgýn bir rüzgâr var
Kalem kan damlatýrken teslim olur edibe
Bekler sonsuz hasretle ne zaman gelir bahar
Gözünü her yumuþta kendini eder hibe
Kanarken kalpte yara imdada gelmez Nigar
Sabrýmýz mý denenir yüklenir bunca eza
Kim der ki; “âþýk ölse, aðlamaz asla feza”
***
Çaðlar gökte nehirler; uçar daðda kýrlangýç
Kaçýþýr ak bulutlar günlerim ufalýrken
Saðýr semtli þehirde; çýkmaz sokak baþlangýç
Ve boðuk bir uðultu aklý baþtan alýrken
Kâr etmez þikâyetim, zamandýr elbet yargýç
Her adýmýn sonunda düþtüðüm sokak çýkmaz
Her soluk alýþýmda soðuk hançer saplanýr
Ýçerden doðrasa da bir damla kaným akmaz
Ýþte böyle yaþarken yüzüm kireç kaplanýr
Nedendir hiç anlamam; o yâr yüzüme bakmaz
Eskilerden bir masal gelir aklýma birden
Ninemden dinlediðim; bir aþk, sonu gelmemiþ
Âþýk figan ederken, ses gelir mi, bir yerden
Hiçbir zaman kâm alýp huzur ile gülmemiþ
Nerden gelir bilinmez; bunca zulüm, dert...; nerden
Ne kýzgýnlýk gösterir ne de küskünlük, keza
Âþýklar takýlmazlar sevgilideki naza
***
Söz konusu aþk ise konu içinde konu
Anlatýrdý eskiler, görmüþler gibi bizzat
Kimi bir kýr evinde yaþar aþk ile sonu
Kimini de anlamaz aþktan ederler azat
Ýþte böyle biçimde gösterdikleri sunu
Sonunda ya mutluluk ya da getirir mezat
Sonrasý kurgulanýr önümüzdeki yaza
Masalsý mutluluðu düþürmeden ayaza
***
Üst üste, sýký sýký baðlanan deste gibi
Kalmýþtým, anlatýmý çok mahzun hikâyede
Kulaðýmda çýnlayan ölmeyen beste gibi
Eskidikçe ünlenen þarký yazmak gaye de
Yazamadým yaþarken, kaldým hep este gibi
Sanki ben tuzlanarak saklanan bir yemiþtim
Bir vazife uðruna ölüme perçinlenip
Sanki daðlar altýnda yorulup “ah!” demiþtim
Elimden kayýp giden mutluluða kinlenip
Böyle acý çekerek borcumu ödemiþtim
Her bir þeyi harcadým öz nefsimi satarak
Her yolu deneyerek baka baka içerden
Kendimi bir istençle ateþlere atarak
Yolladým yüreðimi yaka yaka içerden
Savurdum küllerimi uçan toza katarak
Kabul ettim her þeyi; etmeden þekva, niza
Baþým gözüm üstüne Hak’tan gelen her ceza