Aþka dair hiçbir adres doðru deðildi
ve buluþmak için atýlan her adým ‘alýþkanlýða’ götürendi sadece.
Hiçbir gerçeði kabullenmiyordu yürek!
Çünkü yalan üzerine kurulmuþ bütün cümleler kör etmiþti
hayatý renkli gösteren bütün gözleri.
Ve ayný yolda atýlan adýmlar tek tek sayýlýyordu,
ölüme kaç adým kaldý diye asla düþünülmezken..
Bütün þemsiyelerin altýnda iki insan olurdu hep,
güneþli günlerde bile.
Diþlerimin arasýnda tutuyorum
‘Seni Seviyorum’’ sözcüðünü.
Dudaðým kanýyor çoðu zaman
hasreti her ýsýrýþýmda.
Þimdi de sen söyle
’Severken sevilmemek kaç cümlelik ölümdür’?
Mutluluk oyunu var mýdýr acaba?
Yalnýz baþýna þemsiyeyi tutarken
bir baþkasýný yanýnda hayal etmek,
ya da bir kafede bekliyormuþ gibi oturmak,
yapayalnýz, bir baþýna, çaresiz, kýrgýn
ve ulu ortada çýrýlçýplak hayata soyunmuþ gibi yaþamak SEN’(siz)liði…
Ferad Yaman
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.