Dudaklarýmýn arasýnda kenetlenen en güzel iki kelime gibisin. Ay ve yýldýzlar çýkýnca harf harf anlamýný yitiriyor gündüzlerim. Ne dörtlüklere sýðdýrabiliyorum seni, nede temiz ve günahsýz beyaz sayfalara. Kalemin ucu kýrýlýyor anlamsýz bir kaðýt gibi kalýyorum ve seni yasak bir þiir gibi yazmaya baþlýyorum kendime. Seni yazdýkça cezalandýrýyor beni kaderim.
Ellerine uzanmaya çalýþýyorken ellerim, her harfte yavaþ yavaþ eriyor bedenim. Yetiþ diyorum! ama sen beni duymuyorsun...
Ve ben sende ölmeye baþlýyorum, bir sondan bir baþlangýca, bir baþlangýçtan bir sona gidiyorum Hoþça kal Yasak Þiir’im…
Sosyal Medyada Paylaşın:
YamanFerat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.