köklerinden baþlayarak sararým aðaçlarýnýzý
en onulmaz dik kayalarda açar çiçeklerim
soluk aldýrýrým sýkýþmýþ bulutlardan yaðarken
gözlerinizin dibini yakan acýyým
þairim
açýn avuçlarýnýzý
ne kadar mavi,ne kadar umut varsa dolduracaðým
karanlýktan ýþýða yol bulup açar tomurcuklarým
yýkacak bütün tutsaklýklarý
bir yöne yaðmayacak barýþ
öyle kocaman,öyle çoðulki gönlüm
evreni kaplar dokusu
ipek ipliklerle türkiþi iþleyen kýz
bir ülkeyi dokuyayým derken
dünya’yý örmek ister rengârenk nakýþlarla
o iþledikçe sökmeye yeltenir eller
yýlmaz
hergün þafaðý bekler!
beyaz bir bayrak görse
batmaz der bu gemi
güçlüdür fýrtýnalara direnen gövdesi
deðildir,kof çürük aðaçtan
o hiç bir zulme boyun eðmemiþ
nasýl çalkantýlardan geçmiþtir
yoz bir buyruk mu devirecek direði
halk deðildir inen tahttan
tutsaklýða boyun eðen!
isterse yine Samsun’a çýkar Atatürk!
halk avcunu ýsýtarak
yine hep birden açar çiçekler baharla
yine sürer dondurucu günleri
yine çýkar kardelenler!
þairim
izlerini sürerim Nazým’ýn
köpük köpük kabarýr Karadeniz
hasretle öperim Anadolu’nun ellerinden
bir çýnar altýnda kabarýr yüreðim
aklým seslenir akla:
düþme der tuzaklara
neden aklý zincirlenir halkýn
gurbette gibi yaþarým
altýmdan çekilir ince bir kilim
çekilir de topraðým
dize dize d/aðlarým!
bir aðaç altý ararým özgür, hanýmelleri kokan
özgür yürekli halkýmýn
bahçelerinde!
18. 12. 2012 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.