1-
Ebedi cennetimin pembe güzelliði
gölgem kendisini göveriyor
akþamýn morluðunda; haykýrýyorum
hüzün yumaðýymýþ hayat: Bilmeme raðmen
yenilgiyle sihrini yitirdi gözlerimin retinasý
kendiyle kaldý aynalar
silindi us’umdan senli düþlerim
ölgün doðar oldu gözlerime yeni gün
çýngýraklar elimde; göðsümde gül dikeni
aðýtlardayým
2-
Kýrýlgan gönlümü bunalttý yazgýyý beklemek
hududu yoktu vedanýn sonsuzuna vardýðým deniz!
kendimi keþfine adadýðým okyanusuna atýyorum
naðmelerini fýsýldýyor dalgalar
mavera boþaltýyor vuslat gecelerinde;
en uzun mavisini
çilem yakamoz olup uçuyor
baðrýmdaki sancýya merhem oluyor
ebedi kelamýn önünde mor dövmeli ürperiþ;
ölüm haydi düþ peþime diyor
taþýnmaz veballer yükleniyorum
selam duruyorum secde edercesine
fecirle tutuþuyor en güzel anlar
-saçlarýný merak ederdim
okurdum dudaklarýný düþüncelerini anlardým
çaresiz denizi köpürür
bir yaným olan ateþi söndürüp giderdim:
Narýna kül olup
artýk; eski sevdaya yeni zaman olur
gözlerimde büyüttüðüm yokluðun
iþime gelen harfleri yan yana getiririm
içimin yanardaðlarý taþar
demini alýr; kýpkýzýl
devâ arar soyunurum aydýnlýðýný
3-
Sonsuzluðun çaðrýsý
þiirlerimin kalkaný!
tutunduðum durgun su!
meçhul düþüm!
þimdi; çaðrýlar gezinir berrak sularý
gülümser bir pýnarýn ucundan
övgülere daðýlýr küflü gönlüm
sendin göðsüme taktýðým elmas
sendin ellerimde dolunay
sendin titrediðimde sýcaðýna tünediðim
senden sonra kimseye uzanamam
zirâ anlatacak masalým yok
kalemimin ucunda büyüttüðüm söylence ipeðim
diyarlar uzar: Beni kara þehir rüzgarla karþýlar,
çizgidir sabah: Söðütlü hüzün yadýrgar mevsimi hasretle
yani ebedi cennetimin pembe güzelliði!
gölgem kendisini göveriyor
akþamýn morluðunda,
baþlýyor sonsuzu arayýþ