ay çýnlamalarý dolu gece
güvercinler öfkeye kanatlanýp
intiharlý parýltýsýyla yalnýz döneliyor
tünediði söðütlü salkým gölgesini
sonsuz ilham olup giriyor
gökyüzünden dönen yanký
kalp içre
gecenin ortasýnda yalnýz deðiliz
yanýyor ay ýþýðý ebedi yangýnla
sevildikçe eriþilmez olan ilk rüya
her þeyin durulmuþ yarýsýnda kar ile eriyor
Ýnce buzla örtülü ova
beyaz cennet kalýyor geriye
kanatlarýmýzýn susuþ nedeni
yýlkýda bulduðu sancý sadece
bilmiyor bunun hicret olduðunu
can çýkmýyor yollar çýkýyor ölüme!
evrenin aynasýnda
çýtýrtýyla kovalanan peþimiz
böyle eksik þiirlerden süpürülmüþ
çekilir simsiyah köþesine;
doðulu çok uzak kimsecikleriz artýk
bir avuç beyaz gökyüzünden
düþlerini döken
aðlara akýtýlan bir deniz gibi
yalýn zehirdir bu hüküm
kurþun
iðne
tuz
kirli ýþýk gibi
yelkovan akrebi gezdiriyor
gölgemizi aðýrlýyor önce
aydýnlanmýyor
kararýyoruz!
geziyoruz mercanlý mavilikleri
vakitli vakitsiz.