Diyorum ki; varlýðýmýza bir hayrý dokunmaz bu uzaklýðýn Bu gidiþlerin anlamý büyük Bekleyenler için
***
Gülücüklerim orada burada daðýnýk Toplayamadýðým kelimeler gibi Ýçimde biriktirip, bayramda çýkaracaðým sloganlar gibi
Perdeler aralanýyor Rüzgar yön bulamýyor gidecek Ýçeri doluyor soðuk hava Pencere çarpmaya iki saniye kala Býrakýyor kendini sonuna kadar duvara
Ne zamansýz bir eylemdi Seninle göz göze gelmek
Bu soðukta yataðýmda acý gerçekler yatýyor Uyandýrmaya kýyamadým Aðlýyor yastýðým her gece Zaman meþrû kýlmýyor bu yalnýzlýðý Tutsak kaldýðým odada
Zaman kavramýný yitirmiþti oysa Sensiz geçen saniyelerin bile anlamý yoktu Ýki saniye sonra gelecek olsan Pencere çarpmazdý Kapý kapanýrdý çünkü Yerde umutlarým can çekiþirken
Ne radikal bir karardý bu içe kapanýþ Seni bekleme kararlýlýðý Görücü yüzü görmeyen suallerim yüzümde birikti Rüzgar da süpüremedi umut kýrýntýlarýný Ve yorgan üþümüþlüðümü býrakýp, tükenmiþliðimi sardý
***
Pencere çarpmasýyla uyandým Ýki saniye önce gelseydin Çarpmazdý bu pencere Kalbim gecenin kabusuna sýðýnmýþken Ve bu kadar aðrýyla uyanýrken Ýki saniye yeterdi yanýmda olmadýðýný fark etmeme Ve iki saniye yeterdi gözlerindeki dünyayý görmeye Eðer olsaydýn Yastýðýmdaki ýslaðýn yerine
Þimdi kaldýramýyorum yerden kendimi Geceden kalma kýrmýzý sýzýsýnýn düþtüðü yeri ovalamak da yetmiyor Annemin üflemeleri de.
Pencere çarpýyor Ardýndan kapý Ve bu rüzgar alýp götürecek gibi Bu odadaki her þeyi
Zamanýn kangren olduðu sabahlarýmý Üzerimde önceden giymiþ olduðum sabahlýðýmý Zamansýzlýðýmýzý Kan tutan yerinden Alýp götürecek gibi
Pencere çarpýyor Ardýndan kapý Odadaki her þey yerinden oynuyor Ýki saniye yetiyor yok olmaya
Ýçimin kýrýklarý toplanýyor bu rüzgarla Rüzgar sürüklerken beni yorganýmla Kapý kapanýyor ardýmdan son kez Pencere çarpýyor ve kapanýyor
Geri dönemem artýk Anahtarý da götürüyor rüzgar
On Dokuz Ýki Bin On Ýki 10 30 Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.