adým adým yürüyordu yokluðun
bir aralýk sabahý
ardýndan bakan gözlerim
ayrýlýk kokuyordu
yalancý güneþler yaslanýrken omuzlarýma
kürek kemikleri sýzlýyordu
kara kýþýn
saçlarýmdan asarken kendimi
ulu orta
sokaðýn kýyýsýndaki hayat lambasýna
sen gidiyordun
uðultulu sessizlikler geçiyordu yanýmdan
yalnýz kalabalýklarýn kahkahalarý çýnlýyordu kulaklarýmda
sen d u y m u y o r d u n
anneannem sesleniyordu
bilinçaltýmýn bilinçsiz köþelerinden
tövbe de kuzum
tövbe de hüznüm
bembeyaz yanaklarýndan akýyordu
cennet ayetleri
az ileriden gülümsüyordu erik aðacým
dallarýnda salýncaðým
yapraklarýnda kýzým
sen giderken ben yalnýzdým
anlamsýzdým…
sen giderken...
nefes nefese kalmýþtý dudaklarým
ölü kelimeler sarmýþtý aðýz boþluðumu
selasý duyuluyordu yalnýzlýðýn
kendini vururken parmaklarým
kuþlar geçiyordu penceremin önünden
gölgelerini topluyordu yerden akasyalar
toprak taþ kesmiþti
acýtmýyordu ayak tabanlarýmý yollar
sen giderken
hangi kelimeye sýðýnsam
sen kokuyordu
ölümü kokluyordu
dudaklarýmda buðusu tüten zaman
uzaktýk...
evet çokça uzak
yüzün yüzüme düþtüðünde
denizi olmayan þehirler gibiydik
yokluðun alfabesinde
acýnýn dilinde
kasýrgalar kopmuþtu
þehirsiz ülkelerimizde
bu yüzden
suskun harfler gömdük
tenimizin derinliklerine…
canýný cehennemden almýþ
bu yaþam ýrmaðýnda
zaten yoktu aþk diye akan bir kelime
inan
deli saçmasý
akýl hastasý
dilimin deðirmenlerinde öðütülen
cinnet vakitleriydi zaman…
þimdi inandýn mý ?...
seni sevdiðime
saçlarýmýn þarkýsýný kestim
en tiz yerinde
gidiþine kurban olsun diye
adaklar adadým dönüþüne
þimdi inandýn mý ?...
yüzün açtý mý rengini
kelimelerin güldü mü ?...