USTA'YA MEKTUP

USTA’YA MEKTUP

Omzumda yorgun bir þarkýdan dökülen nakaratlarla
Bedbin ruhumun sendeleyen gençliði savrulurken
Saçlarýna erguvan dokunmuþ mayýstan
‘Hep ardýnda kalýrýz giden her neyse’ dediðin
Yokluðun dibinden yazýyorum usta…
Karamsar bir gülüþün gönül yasýnda aðaran
Bembeyaz sayfalardan konuþuyorum sana

Yüreðimizi dayadýðýmýz dostlar vardý, bir zamanlar
Bize gönül koyup gittiklerinde
Kanayan kalemlerimizden dökülen acýyla
Baðrýmýza bastýðýmýz þiirlerin
Geceyi nasýl kanattýðýný bilmediler…
Soðuk duvarlarda hüzün satan efkârlar kol gezerken
Kýrgýnlýðýmýzýn nasýl büyüdüðünü görmedi kimse
Görmediler gözümüzün ferinde tutuþan kalbimizin
Paramparça yandýðýný…
Pencere camýna dayadýðýmýz kýrýk canýmýzdan sýzan kanýn
Beyrut’un gülleri olduðunu bilmeyecek kadar cahildiler…
Bir tek biz biliyorduk,
Birde ‘O’ biliyordu usta,
Bir tek ‘O’ þahitti çektiðimiz ezaya…

Yalnýzýz usta
Gýybet saltanatýnýn padiþahlarý
Boþ cümlelerle doldururken ömürlerini
Kalabalýk bir boþluðun içinde kalakalmýþýz…
Ne duyan var sesimizi
Ne de halden anlayan insaf sahibi güngörmüþler…
Yerinde taþ kesilirken dünya
Zulmü alnýndan sapan taþýyla vuran
Filistinli çocuklar gibi yapayalnýzýz
Bilirim, Hanzala’nýn yüzünde küskün bir bakýþ var
Ama dönüp yüzümüze bile bakmýyor usta…

Sende hatýrlarsýn deðil mi?
Bir yýlbaþý gecesinde
Çýlgýn medeniyetin varisleri
Yapma çam aðaçlarýna astýlar adaplarýný
Onlar satýlýða çýkardýklarý düþlerini
Noel amcalarýnýn heybesine doldururken
Ýçi boþ ütopyalarla saydýlar on’dan geriye
Saat on ikiye saniyeler kala…
Bizse eski bir el radyosunda çalan
Yorgun türkülere verdik kalbimizi…
Ýçimizde büyüyen kahýrlar dolusu sessizliði
Sýrt sýrta verdiðimiz bir ömrün künyesine yazdýk…
Biz en çok bize kaldýk usta…
Ama yine de
Hiçbir içi boþ medeniyete satmadýk hayallerimizi…

Kusura bakma, hayata öfkeliyim
Bir çocuðun mahcubiyetine sýðýnýyorum
Adamlýðýn kadar adam olamayýþýmý mazur gör
Sen anlarsýn iþte, kahrým dilime dolanýyor…
Karamsar cümleler biriktiriyorum içime
‘Yaþamam gerektiði için aldýðým her nefes’ deyiþin gibi
Doluyum gýrtlaðýma kadar…
Endam aynalarýnda poz vermiyor duruþlarým
Sesim kýrýlýyor, kýrýlýyor zaman…
Hayat dediðin usta
Alt tarafý ölümden önce can çekiþtiðimiz yaþamak aðrýsý,
Kanayan günlerin peþinde koþarken dizi kýrýlan çocuklar gibi
Fark etmeden terk eden yýllar deðil mi?
Yoksa yine de hayat dediðin
’Yaþýyoruz iþte, herþeye raðmen’ deyiþimiz mi?
Eðer öyleyse usta;
Tek solukta ‘Elhamdülillah…’


ARÝF ONUR SOLAK
YORUM: ALÝ KIRDUDU
Sosyal Medyada Paylaşın: