bekliyorum

bekliyorum..
yalnýzlýðýn en ücra köþelerinde..
biliyorum, gelmeyeceksin.
öyleyse þehrin her köþesine býraktýðýn anýlarýda götür!
sen günaydýn demeden uyanmak istemiyorum,
yastýða gömüyorum baþýmý.
rüyalarda birlikte olmak umuduyla uyuyorum.
bu kez çalar saatim uyandýrýyor.
’beþ dakika daha ’ diye direndiðim bir rüya oluyorsun.

bekliyorum..
özlemin baþkentinde!
sen iyi geceler demeden iyi geçmiyor gecelerim.
bekleyiþim oluyorsun, uykusuzluðum oluyorsun,
ve gelen sen olmadýkça, kapý hiç çalmýyor.

okumayacaðýný bildiðim halde öznesi olduðun
özlem temalý þiirler yazýyorum.
þiirlerim sensizliðimi yüzüme vuruyor her satýrda!
yinede bekliyorum..
gelmeyeceðini bile bile..

özlüyorum..
ellerim ellerine kenetlenip,
sahilde ; denizi farketmeksizin sadece birbirimize bakýp yürümeyi özlüyorum..
dilek dileyip, elimizdeki taþlarý denize fýrlatmayý..
dileðim oluþunu özlüyorum..
ellerini özlüyorum,
güneþ gökyüzünde farkediliyor;
ama ellerinin sýcaklýðýný hissetmeden üþüyorum..
el ele tutuþan çiftlerin bana, bizi hatýrlattýðý günü özlüyorum..
kimsenin bizi aramasýný umursamadan telefonu kapatýp saatlerce birlikte vakit geçirdiðimiz günleri..
ele ele tutuþan çiftlerin sol yanýmda bir aðrý oluþturmadýðý günü özlüyorum..

umut ediyorum..
gözlerinin gözlerimin ücra köþelerine deðeceði günü umut ediyorum..
karþýlaþma ihtimaline karþý en çok gittiðin yerlere götürüyor beni ayaklarým.
’belki’ diyorum kendime, ’karþýlaþýrmýyýz bir yerlerde?’
yokluðumda deðiþir mi?
gözleri mesela,
herkese bana baktýðý gibi mi bakar?

belki diyorum kendime, karþýlaþýr mýyýz bir yerlerde?
yokluðundaki yokluðumu sorar mý bana?
’özledim..’ diyecekken susturur mu dudaklarým?
geçen her saniye dilimden belkileri sürüklüyor.
ve sen yine gelmiyorsun..

susuyorum.
sana ’gel’ diyemedikten sonra konuþmanýn ne anlamý var?
öznesini yitirdiðim cümleler suskunluðum oluyor.
susuyorum ve yalnýzlýðý içiriyorsun kendi ellerinle.
’bitti’ demek zor geliyor dilime, konuþamýyorum..
susuyorum,
susuyorum ve hüzünleri içiyorum kana kana...
Sosyal Medyada Paylaşın: