—Þiir teyakkuzunda koþuyorum mavi gölgeliklere
Redif çýðlýklarý atýyorum nesir’lere sýzan
Þiire kondurduðum i mgeler ham
Kelimeler güz; heceler ölü sanma
Þiir ki gürbüzleþen yarým
Hep seni iþitircesine dövülüyor kalp
Beyaz sözcükleri öksürüyor ham yaným:
Denizim: Dilimin yakutlu anlamý
O gün bugün þah olup kuruldun damarýma
Kendimi astýðým bulutlardan
Asur mýsralar saðaltýyorum okyanusuna
—Yani; þiirler yüksünüyor a benim gözlerimin tövbesi
Kelamýn diþi damlalarý süzülüyor kirpiðimin ucundan
Dökülüyor yaðmur yaðmur sayfalara
Bakýp gördüðüm her þeyi, yok sayarak
Sonra mý!;
Düþlerime hayra yorulmuþ ana ninnisi sözler giydirip
Ardýmda aný defterine elif elif iþlediðim
Uðuldayan okyanusun saydamlýðýný býrakýp
Cepkenimde buruk aþk tortusu
Yöneliyorum ana kucaðý -eksiðim maviye
Bu yüzden deniz diyip baþladýðým her þiir
Uðultuyla geçer dilimden
Bedelini ödeyemediðim bir þehla
Arýnarak ve artarak ufka baðlanýr;
Ana sütü kadar p / a k.
Kýsacasý; sen anlatýlýnca daðýlýr sis
Sonsuz mavisini açar gök
Bütün mýsralara silkinir;
baþ kaldýrýr kýyýlarýna düþürdüðüm kalem
Ve en nihayet:
Ýlk deniz öyküsüne k / a r a l a r bahtýmý