ÖYKÜ

Üþüyen bir gecenin sisli karanlýðýydý. Geceye, zifir bekçiliði yapan parmak uçlarýmda gezinen buzullarýn damarlarýmdan geçiþi üþütüyordu kýrmýzýya çalan burnumun ucunu .Ve takatsiz kalmýþ adýmlarým yavaþlýyordu. Kalbimin aþk damarlarýndan geçen hayat soluðum bir ara duraksadý. Ruhumda, bedenimde bir kýpýrdama... Çevirdim baþýmý, durakta ellerine üfleyen ufak bir kýza.Aðlamaklý dokunuþla gözlerime dokundu yaþlarý. Filizlenmemiþ yaðmur damlalarý yüreðimden süzülüyordu. Bakýþlarý eþliðinde sonra derin bir iç çekiþin ardýndan ulaþacaðým yer olmayan duraða yaklaþtým.
Adýmlarým ruhumun dehlizlerinde yankýlanýyordu. Suskun bir ifadenin savaþý ardýndan, titrek bir ses...’’ beni hatýrladýn mý?’’ diyordu sanki.Baþýmý yerden kaldýrmaya kalmamýþ mecalimin ruhunu týrmalayan bir sesti; sonra çocuða baktým ,gözlerimi kapattým, ardýndan tüm tüylerim ürperen canýmýn hayal perdelerinden aralanýyordu. Hatýralarýn eskimiþ, geçmeyen canlýlýðýný yeþeriyordu can hanem. Bir ses daha duyuldu... Bu kez ismimi duyuyordum; evet, ses biraz tanýdýk bir tonda bana sesleniyordu.Kapalý gözlerimi araladým ve ufak çocuða baktým.
Bu kez kýzýn elinden tutan bir el... Parmaðýnda yanýk izi. Bu oydu, evet ‘’o’’ yutkunamadýðým yutkunuþum ;düðüm düðüm sýkýyordu ruhumun gýrtlaðýný. Omzuma uzanan elini hissettim. Bir süre geçtikten sonra, son bir gayretle tuhaf bir serzeniþin ardýndan...Baþýmý kaldýrdým ve gözlerinde kayboldum. Dizlerimin üzerine düþtü, hayatýmýn ince yanlarý ,bir pamuk ipliði gibi... Konuþamadým...
Gözlerimi açtýðýmda yýkýk, virane duvarlarý çürümüþ bir odada buldum kendimi. ‘’Uyandýn mý amca?’’ diyen ufak, masum kýz bana bakýyordu. Gözlerime tebessüm eden o minik, bir zamanlar terk edildiðim, büyük aþk yaþadýðým aþkýmdan olmaydý. Derinimde sýzlayan ruhum, çekiliyordu parmak uçlarýmdan... Ahvalsiz kalmýþ bir ahýn peþine düþmüþ ,takatsiz hatýralar, her bir yanýný sarýyordu çehremin. Terk edilmiþliðimin görkeminde boðulan hayat, yeniden yeþertiyordu beni...

Serdar Özyanýz
Sosyal Medyada Paylaşın: