BENİM VİRANE KENTİM
Altun
BENİM VİRANE KENTİM
Bu kentin neresine gidersen git,
Kokusu, buharlaþan sevdalarý aynýdýr, deðiþmez.
Bu kentin soluk mýsralarý,
Bir kýzýn saç örgüsüne benzer.
Bu kentin uykusuz insanlarý,
Sabahlara ulaþmayý bekliyor;
hani olur da güneþi görmek,
Bulutlardan su içmek için.
Bu kentin neresi olduðunu bilir misin?
Bu kenttir benim kalbim.
Her odasýnda sonbahar kokusu,
Her odasýnda yaðmura gebe bulutlar,
Ve her odasýnda doðum yapan bir isim…
Bu kentin uykusuz insanlarý,
Sabahlara ulaþmayý bekliyor;
hani olur da güneþi(ni) görmek,
Bulutlardan su içmek için.
Kabuk baðlamýþ yaralarýný koruyor,
Benim yaralý kentim.
Savaþlardan kalan izleri,
Hala canlý hissediyor,
Týpký dün gibi.
Hala unutamadý,
O þövalyenin sessiz geliþini,
Ve amansýz gidiþini…
Parça parça gökyüzünü,
Bir terzi gibi diken bu kent,
Biraz acemiydi bir zamanlar,
Ne geldiyse baþýna,
hep bu yüzdendir.
Hani yýldýzlarý toplardý,
Bir ipe geçirip,
Boynuna asmak için.
Ýþte bu yüzden,
Gerçekleri yaþýyor artýk, benim virane kentim…
Yaðmaladýlar bu kenti,
Aldýlar her þeyini,
Hissedemiyor artýk,
Mutluluðu eskisi gibi.
Bu kentin uykusuz insanlarý,
Sabahlara ulaþmayý bekliyor;
hani olur da güneþi(ni) görmek,
Bulutlardan su içmek için.
ALTUN VURAL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.