Yeter Artık!
Gece çöktükçe güneþin üzerine
Diz çöküyor göz kapaklarým
Kuyuya düþüyor gölgem
Bir düþün peþinden giderken.
Bir film fragmaný gibi sanki hayat
Gözlerimizin önünden akýp gidiyor.
Feodal bir mezarýn baþýnda
Kendi katiline aðlýyor bir ölü
Ve kendi ölüsüne gülüyor bir diri.
Baðlanmýþ ihanetler birbirine,
Bir örümceðin salyasýndan akan kanla.
Çok iyi biliyor ölü yýkayýcýlarý
Bin yýl kalsa da bir güneþin altýnda
Asýlý kalýr göðün en kýzgýn bulutuna
Kurumaz yine bir çocuðun gözyaþlarý.
Aðlatmayýn çocuklarý diyor bir anne
Aðlarken kendi çocuðunun ölüsüne
Dile geliyor annesinin kollarýnda bir bebek
Ben faili meçhul bir ölü deðilim;
Yaþamak fiili meçhul olan bir diriyim diyor,
Sonra sokak aralarýna doðru koþuyor
Ýp atlayacak ömrünün geri kalaný.
Anýlarýný satarak geçimini saðlayan
Bir baba yýkýlýyor dizlerinin üstüne.
Elinde eskimesin diye hiç giymediði
Çocuðunun kýrmýzý kundurasýyla.
Sere serpe yatýyor eceli,
Düþüp kaldýðý yerde.
Gölgesi son nefesini vermek üzere
Hayatýnda ilk kez ölecek o da
Elleri kýnalý çocuðu gibi.
Yeter ulan yeter artýk
Bize ayrý bir dünya lazým
Açýn tüm pencereleri
Fýrtýnalar içeri girsin.
Yakýp yýksýn nefret dolu duvarlarý
Ayaklansýn kýrýlan umutlar
Dirilsin korkularýna mahkûm olanlar
Paletler ezip geçsin göðsümü
Hayat öldürsün artýk,
Kuvözlerdeki erken ölümü.
Not: Kýymetli sesi ve sadasýyla þiire olduðundan fazla deðer katan Bay Poésie kardeþime çok teþekkür ederim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.