Yalnýzlýklarý çoðaltýyor yollar
köprü altýnda intihar ediyor
ayrýntýnýn rengi yalnýzlýklar.
Yürekleri aksýrýr durur
sallanan gecede
düþlerin anýsý
göklerin demirli perdesinde.
dünya tersine döndü
dürbünün öbür ucunda
kendinden daha dipte yýldýzlar
yitik bir yaz leþinde tutkular.
Bir demet geçiyor
dört mevsimin ellerinden
intihar ediyor kara göldeler.
çaðýrýyor varoþ türküleri
damarlarýnda harf harf
koþuyor ýslýklarda yüz metre
direniþçi þiir oluyor tünekler
alabora olmuþ yenilgi kadrosu
celladýn tekmesinde
vuruyor sandalyeye
toplumsal cellat.
Geniþliyor kambur
sonsuzluðun kafesinde
yýldýzlar düþmek ister miydi
altlarýna gazete hüznü serilmiþ
tozlu ayaklar üstüne
hepimizin yalnýz býraktýklarý
bizlerden biriydi iþte
göbek çukurunda kendini bölen...
konuþan gözlerin enkazýnda
þimdi çuha çiçeði sözler...
Ferda Özsoy
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.